Wijzangen

Wijzangen is onderdeel van de Patroon-serie. In deze serie worden de spirituele poëtische wijsheden van de wereld verzamelt. De boeken in deze serie hebben allemaal een hardcover en zijn voorzien van een leeslint. De vormgeving van deze serie is werkelijk prachtig en een must-have voor iedereen die houdt van spirituele poëzie. Ik ben inmiddels helemaal fan van deze prachtige uitgaves.

In het boek Wijzangen maakt de lezer kennis met het werk van de Bengaalse dichter Tagore. In 1913 kreeg deze dichter de Nobelprijs voor literatuur. In de uitgave van deze serie is het werk van Tagore gemoderniseerd en toegankelijk gemaakt voor de hedendaagse lezer.

 In de introductie spreekt men lovend over deze auteur.

 ‘Ik heb zoveel bewondering voor de alomvattendheid van zijn leven.’

 Hoe bijzonder is het als iemand zoiets moois kan zegen over iemands leven.

 ‘Hij is de eerste van onze heiligen die het leven niet weigerde, maar vanuit het Leven zelf sprak, en daarom hebben we hem lief.’

 Zinnen als deze laten de lezer verlangen naar de poëtische wijsheden in het boek.

 In Wijzangen spreekt de auteur vanuit zijn ziel tot de lezer. De wijsheid en inzichten die de auteur met je deelt spreken tot de verbeelding. De poëzie uit het boek is werkelijk prachtig en brengt je als lezer in vervoering. Je voelt de poëzie tot leven komen terwijl je leest. Deze poëzie raakt je tot in de kern van je ziel.

Ik zou Wijzangen van Rabindranath Tagore aanraden aan eenieder die van lovende beschrijvingen van natuur en het goddelijke houdt. Tagore verbindt het lieflijke en de liefde met elkaar, de natuur met het heilige.

Wie niet bekend is met Tagore, is wellicht wat verrast om de prozaïsche vorm van de gedichten aan te treffen. Ik had eigenlijk de opzet van een dichtbundel verwacht met veel witruimte, maar inhoudelijk is het inderdaad logischer om de verhalende gedichten achtereen te plaatsen. Ik las Wijzangen van Tagore zoals het is vormgegeven: in korte genummerde hoofdstukjes achter elkaar – waar ik in hedendaagse poëzie meer de behoefte voel om er pauzes tussen te laten, las ik bij Wijzangen door en verbond ik het ene gedicht met het volgende, met het daaropvolgende.

Tagore schrijft met hartstocht en een kinderlijke blijdschap, afgewisseld met zeer plechtige en serieuze verzen. Ik vind het mooi hoe het landschap en het weer een prominente plek in Tagore’s poëzie krijgen. Hoewel het soms lastig is om de uitspraken, geschreven dialogen en liefdesverklaringen te koppelen aan de dag van vandaag, neemt Rabindranaths poëzie je mee terug naar een oude tijd. En dit doet hij ontboezemend; alsof hij de lezer een kijkje in zijn hart geeft.

Het boek trok me aan door de omslag, een kruising tussen een gestileerde oosterse tuin en een heerlijk ouderwets bloemetjesgordijn op een Nederlands-oranje ondergrond. Een romance tussen oosterse dromen en westerse nuchterheid. Dat is wat ik verwachtte.

Wat het bleek te zijn: dat allemaal. En meer.

Soms voelt het als een toneelstuk waarin je mee mag spelen als onzichtbare figurant.

Dan weer is het als een 3D-film waar je ademloos naar kijkt – en bijna in verdwijnt. (En compleet de tijd en de afspraken in je agenda, of het eten dat op het gas staat vergeet.)

Het zingt je los van tijd en hier en nu naar een ander soort van dimensie, een tijdloze eeuwigheid waarin je – tussen de beelden, klanken en geuren oproepende woorden door – ineens stukjes van jezelf hervindt.

Wezenlijke stukjes waarvan je niet eens meer wist dat je ze in het nuttige alledaagse leven kwijt was geraakt. Je ziel wordt wakker, trilt en danst mee op de klanken van de woorden.

Want ja, het is een boek dat uitnodigt om hardop te lezen. De klanken te proeven.

Het is niet enkel lieflijkheid, en zeker geen roze suikerspin. Er zit kracht in, een kracht met een diepte en essentie die je terugbrengt naar Dat Wat Er Toe Doet in het leven.

Ook in het hier-en-nu.

Juist in het hier-en-nu met zijn strijd op alle fronten, politiek, wereldtoneel, haat, nijd en onbegrip.

Ik vraag me af in wat voor tijdsgewricht Rabindranath Tagore schreef.

Tegelijk komen er beelden boven van andere dichtbundels die zo’n indruk op me gemaakt hebben.

“Diep onder mijn groene huid” – was dat van Hans Bouma? Ik weet het niet meer. Maar de intensiteit van zijn woorden, die is bij me gebleven.

Heeft me gevormd, net als de felle kleuren en hevige actie in de woorden van het gedicht “God en Godin” van Leo Vroman (en de speelse dwarsheid van zijn andere gedichten.)

Gabriël Smits en Annie M.G. Schmidt.

Zou Rabindrath Tagore, net als zij, woorden gevonden hebben na doorleefde zware tijden, oorlog?