Al 100 jaar de grootste spirituele uitgeverij van Nederland
Laatste update door Team AnkhHermes op 15 maart 2024
In 'Wat gebeurt er als je doodgaat?' neemt auteur Hans Stolp de lezer mee langs de wegen van het esoterische christendom, op een reis die begint met de dood.
Wees niet bang voor de reis die begint met de dood.
Hans Stolp, Wat gebeurt er als je doodgaat?
Een liefde, groots en verwarmend, zal je omhullen,
zodat je het gevoel zult krijgen: eindelijk ben ik thuis.
Deze liefde, ze zal je vanaf het eerste begin omhullen
zodat je voeten als vanzelf een weg vinden om te gaan.
Thuiskomen. Velen van ons voelen diep vanbinnen een verlangen naar ‘iets’. Naar een plek, of zijnstoestand, voorbij de zintuiglijke wereld, waar we kunnen rusten in enkel zijn. Waar we thuiskomen. Sommigen verwijzen ernaar met Liefde, Waarheid of de Bron, anderen spreken over God, Atman, Zelf, Zijn of Het, en zo zijn er nog tal van benamingen.
In Wat gebeurt er als je doodgaat? neemt auteur Hans Stolp de lezer mee langs de wegen van het esoterische christendom, op een reis die begint met de dood. Het is een boek dat je brengt voorbij de grenzen van het weten, en nog verder. Met teksten om je simpelweg door te laten verwonderen, die je onderdompelen in de mystieke zienswijzen en op soms onverwachte wijze antwoorden in jezelf doen laten ontstaan. Maak je hoofd vrij van alle ideeën die je ooit had over de dood (en het leven!), en reis mee.
In de eerste eeuwen na Christus ontstond er een groeiende tegenstelling tussen twee groepen christenen: enerzijds de groep die werkte aan de opbouw van de kerk als instituut met de daarbij behorende principes van gezag en gehoorzaamheid, en anderzijds de groep die de nadruk legde op het eigen innerlijk weten en de begeleiding van mensen bij geestelijke groei, om zo antwoorden te vinden op vragen over leven en dood.
In het esoterische christendom betekent de dood niet het einde van alles, en ook niet het beslissende oordeel over hemel of hel. Het einde van het aardse leven zou het begin zijn van de terugkeer van de mens naar de geestelijke wereld; een wereld van enkel waarachtige liefde, van dat ‘iets’ waar we soms zo intens naar verlangen tijdens ons leven op aarde.
Op het moment dat iemand sterft, maken het etherische lichaam (het lichaam van de levensenergie, ook wel bekend als prana) en het astrale lichaam (ook wel bekend als de aura) zich los van het fysieke lichaam. Dat begint in de hartstreek, door de naasten soms waargenomen als trilling of oplichting, en eindigt in de kruin. Langzaam ziet de stervende al het vertrouwde wegglijden.
De eerste indrukken van de overledene die zijn fysieke lichaam heeft achtergelaten zijn samen te vatten als een gevoel van onvoorstelbare vreugde. Vreugde door de realisatie dat de geest sterker is dan materie, maar ook door de ontmoeting met een ‘wezen’ stralend van licht (door sommigen Jezus Christus of het Lichtwezen genoemd), en door een diep besef van de betekenis van het leven. Stolp schrijft dat ook de nabestaanden deze extase kunnen voelen, tot zo’n drie dagen na het overlijden van de dierbare.
Al snel daarna begint het etherische lichaam zich te ontvouwen. Alle herinneringen en gedachten van de gestorvene komen daarbij als een cirkel om hem of haar heen te staan. Door dit proces van ‘binnenstebuiten keren’ is een hoge mate van zelfreflectie en -inzicht mogelijk. Steeds weidser ontvouwt het etherische lichaam zich, tot het één wordt met de etherische wereld en de overledene achterblijft met enkel een ‘extract’: de geestelijke winst die is verkregen tijdens het aardse leven.
Zodra het etherische lichaam is opgelost, zet de reis zich voort naar de astrale wereld. Belangrijk is om in gedachten te houden dat het hierbij niet gaat om een reis in afstand en ruimte zoals we die op aarde kennen, maar om een bewustzijnsovergang.
De reis door de astrale wereld staat in het teken van zuivering en heeft als doel om de gehechtheid aan de aarde en het aardse leven los te laten. De overledene ervaart hier alle emoties die hij of zij op aarde heeft gevoeld of juist wist te verdringen. Ook hier gebeurt dat door een proces van binnenstebuiten keren. De gestorvene voelt de liefde en pijn die hij of zij anderen heeft bezorgd, en er kan een intens verlangen naar vergeving ontstaan. Door het verkregen zelfinzicht ontstaat hier tevens een verlangen naar een nieuwe aardse incarnatie:
‘Juist in de astrale wereld leert de reiziger dat hij niet aan een egoïstisch verlangen gehoor moet geven, maar aan wat de liefde van hem wil. Zijn gemakzuchtige egoïsme wil liever geen nieuwe aardse incarnatie, maar zijn liefde hunkert ernaar, omdat zij dan de mogelijkheid krijgt haar genezende en verheffende krachten aan anderen te schenken.’ (P. 68)
Hans Stolp
De astrale wereld bestaat uit zeven sferen (gebieden): de vier Maansferen en de drie planetensferen van Mercurius, Venus en de Zon. Eenmaal aangekomen in de sfeer van de Zon legt de overledene ook het astrale lichaam af. Wat overblijft is een ‘louter geestelijk wezen van pure schoonheid en liefde’. Hier begint de overgang naar het Devachan: de lichtwereld.
Waar de eerdere werelden al moeizaam met woorden waren te beschrijven, schieten deze al helemaal tekort voor een uitleg van het Devachan. Dit is de wereld van de oerbeelden; van bewegende, levende en scheppende vormen, opgebouwd uit energieën, trillingen en klanken, die de ‘bouwplannen’ vormen alles wat er op aarde bestaat. Er is sprake van een zuivere, pure liefde en schoonheid. De energieën zijn zo krachtig dat de meeste reizigers hier ‘in slaap vallen’ en onbewust verder reizen. In de verre toekomst, legt Stolp uit, kunnen we deze werelden misschien ook bewust betreden – als onze geestelijke krachten op aarde zijn toegenomen.
Ook het Devachan bestaat uit verschillende sferen, die de overledene allemaal doorgaat, tot hij aankomt in een overweldigende wereld boven het Devachan: de wereld van de Goddelijke Drie-eenheid. Hier dooft langzaam het innerlijke licht van de reiziger, en breekt ‘het middernachtelijk uur’ aan: de overledene ziet opnieuw beelden van zijn of haar aardse leven, wat het verlangen aanwakkert om zich weer met de aarde te verbinden. Op dat punt begint een omgekeerde reis van ongeveer 250 jaar, weer door alle sferen, terug naar de aarde.
Als er een begrip is dat als rode draad door deze duizelingwekkende reis van de dood loopt, dan is dat liefde. Hoe meer de overledene op aarde vanuit liefde heeft geleefd, hoe makkelijker de reis door de geestelijke wereld zich zou voltrekken. Het zuiveringsproces dat nodig is om het Devachan binnen te treden vergt dan immers minder tijd. Daar zit op geen enkele manier een oordeel aan verbonden, benadrukt Stolp; er is slechts een transformatieproces om inzicht in jezelf en het leven te verkrijgen, tot liefde te transformeren en vervolgens naar aarde terug te keren om deze liefde tot uitdrukking te brengen en nieuwe geestelijke krachten te verwerven.
En daarmee lijkt de dood zoals beschreven in het esoterische christendom niet wezenlijk te verschillen van het eveneens duizelingwekkende leven. We doen op aarde voortdurend inzichten op en transformeren onafgebroken. Maar bovenal leren we met vallen en opstaan over de eeuwige aanwezigheid van Liefde. Ja, die plek waar we zo naar kunnen verlangen, daar zullen we altijd zijn. Bewust of onbewust, levend of dood.
Hans Stolp beschrijft in ‘Wat gebeurt er als je dood gaat?’ de reis door de astrale wereld die na overlijden begint. De gestorvene zal het gevoel krijgen: eindelijk ben ik thuis.
Bestel nu jouw exemplaar voor € 16,50
