We leggen het begrip ‘natuurgeneeskunde’ uit zoals deze in Nederland wordt toegepast door artsen en therapeuten. Patiënten zoeken bij deze natuurgeneeskundigen hulp voor zeer uiteenlopende klachten en ziekten. De natuurgeneeskunde is dan ook principieel een allround geneeskunde die de totale mens behandelt. De problemen
waarmee mensen bij de natuurgeneeskundige komen, zijn vaak typische ‘chronische’ aandoeningen als astma, migraine, reumatische klachten, eczeem, maagdarmstoornissen en depressie. De natuurgeneeskundige behandeling kan een aanvulling zijn op de reguliere behandeling van huisarts of specialist, of op zichzelf staan.
Dokter Paul van Dijk geeft in zijn veel geraadpleegde boek Geneeswijzen in Nederland de volgende definitie:
‘Onder natuurgeneeskunde worden die behandelingen en geneesmethoden verstaan die ziekelijke stoornissen trachten te voorkomen en/of te genezen door ondersteuning van de natuurlijke geneeskracht die in ieder menselijk organisme aanwezig is.’
Ook al lijkt deze definitie helder, zij grenst de natuurgeneeskunde nog niet voldoende af van bijvoorbeeld de homeopathie of de antroposofische geneeskunde. Maar de harde kern van de natuurgeneeskunde wordt gevormd
door haar niet-schadelijke karakter, door de versterking van de eigen geneeskracht en door de toepasbaarheid door en bij de patiënt zelf. Het spreekt daarbij voor zich dat in de natuurgeneeskunde geen gebruik wordt gemaakt van (sterk werkende) chemische middelen als koortswerende stoffen, middelen tegen diarree, of het opdringen van voedsel aan een patiënt die geen eetlust heeft. De natuurgeneeskundige Hartman adviseert zijn collega’s dan ook de patiënt steeds met respect voor zijn natuurlijke processen te behandelen, wat niet uitsluit dat een natuurgeneeskundige arts soms dezelfde methoden gebruikt als de reguliere arts. Zij hebben namelijk dezelfde universitaire opleiding genoten.
Echter, de natuurarts maakt daarenboven gebruik van bijvoorbeeld onderzoek met elektro-acupunctuur volgens Voll, of de buikdiagnostiek van Mayr. Het gebied van de natuurgeneeskunde is dus zeer breed. Vanzelfsprekend maakt tegenwoordig ook de natuurgeneeskundige waar mogelijk en gewenst gebruik van complexe apparatuur voor het nadere onderzoek van de patiënt.
We leggen het begrip ‘natuurgeneeskunde’ uit zoals deze in Nederland wordt toegepast door artsen en therapeuten. Patiënten zoeken bij deze natuurgeneeskundigen hulp voor zeer uiteenlopende klachten en ziekten. De natuurgeneeskunde is dan ook principieel een allround geneeskunde die de totale mens behandelt. De problemen
waarmee mensen bij de natuurgeneeskundige komen, zijn vaak typische ‘chronische’ aandoeningen als astma, migraine, reumatische klachten, eczeem, maagdarmstoornissen en depressie. De natuurgeneeskundige behandeling kan een aanvulling zijn op de reguliere behandeling van huisarts of specialist, of op zichzelf staan.
Dokter Paul van Dijk geeft in zijn veel geraadpleegde boek Geneeswijzen in Nederland de volgende definitie:
‘Onder natuurgeneeskunde worden die behandelingen en geneesmethoden verstaan die ziekelijke stoornissen trachten te voorkomen en/of te genezen door ondersteuning van de natuurlijke geneeskracht die in ieder menselijk organisme aanwezig is.’
Ook al lijkt deze definitie helder, zij grenst de natuurgeneeskunde nog niet voldoende af van bijvoorbeeld de homeopathie of de antroposofische geneeskunde. Maar de harde kern van de natuurgeneeskunde wordt gevormd
door haar niet-schadelijke karakter, door de versterking van de eigen geneeskracht en door de toepasbaarheid door en bij de patiënt zelf. Het spreekt daarbij voor zich dat in de natuurgeneeskunde geen gebruik wordt gemaakt van (sterk werkende) chemische middelen als koortswerende stoffen, middelen tegen diarree, of het opdringen van voedsel aan een patiënt die geen eetlust heeft. De natuurgeneeskundige Hartman adviseert zijn collega’s dan ook de patiënt steeds met respect voor zijn natuurlijke processen te behandelen, wat niet uitsluit dat een natuurgeneeskundige arts soms dezelfde methoden gebruikt als de reguliere arts. Zij hebben namelijk dezelfde universitaire opleiding genoten.
Echter, de natuurarts maakt daarenboven gebruik van bijvoorbeeld onderzoek met elektro-acupunctuur volgens Voll, of de buikdiagnostiek van Mayr. Het gebied van de natuurgeneeskunde is dus zeer breed. Vanzelfsprekend maakt tegenwoordig ook de natuurgeneeskundige waar mogelijk en gewenst gebruik van complexe apparatuur voor het nadere onderzoek van de patiënt.