Goed gevoel

Ik vind dit boek makkelijk weg lezen, omdat het als een soort persoonlijk verslag geschreven is: de schrijver geeft steeds voorbeelden over zijn eigen leven en legt op een eenvoudige manier uit wat je daaraan kunt zien. Hij is een zenmonnik en refereert daar ook veel aan met zijn woordelijke uitstapjes hoe het er in de Zen-cultuur aan toegaat en/of hoe hij daar dingen heeft ervaren. De tekst wordt opgefleurd met mooi geschilderde illustraties, waarbij de kleuren me vooral aanspreken.

In deel 1 en 2 van de inhoud worden de achtergrond van emoties en aangename emoties beschreven: prettig leesbaar, maar het brengt me niet echt iets nieuws. Ze zijn ook slechts het opstapje naar deel 3 over de onaangename emoties, waar veel meer ruimte voor is ingeruimd: verdriet, angst, pijn en agressie… Het beeld van deze nare emoties die je als een golf kunt zien, spreekt me wel aan en helpt me begrijpen dat het goed is om ín deze emoties te duiken, net als een surfer, en er daarna op een neerwaartse golf uit te komen.

Dit ‘in je emoties duiken’ is ook echt wat Paul ons mee wil geven. Vaak zitten we veel te veel in ons hoofd, halen er allerlei gedachten en gevoelens bij, maar vergeten echt in de oorspronkelijke emotie af te dalen, deze te doorvoelen en doorleven, zodat we hem achter ons  los kunnen laten, in plaats van dat hij onderhuids op ons doorwerkt. Wat dat betreft kunnen we veel leren van dieren: zij kunnen heel angstig of boos zijn, om het daarna als het ware ‘van zich af te schudden’ en weer neutraal verder te gaan met het leven. Als je nog wat dieper in je emoties en het oplossen daarvan wilt duiken, staan er tips en oefeningen in het boek om je daarmee te helpen. Tevens is er een verwijzing naar mp3 opnames van diverse oefeningen.

Het laatste deel is gewijd aan ‘afweer en oud zeer’: sommige emoties hebben we al heel lang onderdrukt en er rationele gevoelens overheen geplaatst. Dit zijn ‘etterende wonden’ die soms een tijdlang overwonnen lijken te zijn, maar die zich dan toch opeens weer roeren. Om dit op te kunnen lossen, moeten we weerstand overwinnen en teruggaan naar de 1^e, primair gevoelde emotie en deze doorleven en verwerken. Dan kom je, zoals de ondertitel van het boek al suggereert, tot  ‘emoties als medicijn’.

Hoewel je in dit boek veel tips kunt vinden, zul je soms wel een therapeut als Paul nodig hebben om je te helpen bij dit proces van het doorleven van alle emoties. Voor mij was het vooral een boek wat lekker vlot weg las en niet echt in de categorie ‘studieboeken’ lijkt thuis te horen. Alle poespas eromheen van hersen- en andere wetenschappelijke onderzoeken ontbreekt dan ook  in dit boek.

Zeker als je hier niet van houdt en niet door dit soort boeken heenkomt, is dit een prima, vlot te lezen boek waar je toch zelf veel aan kunt hebben door anders tegen emoties aan te gaan kijken en gebruik te gaan maken van de tips uit het boek. Mensen die iets dergelijks zoeken, zou ik dit boek zeker aanraden. Voor mij heeft het ook weer tot een verdieping geleid over het ‘omgaan met emoties’ voor mezelf, voor mijn omgeving en voor mijn werk met kinderen en ouders.

Goed om te weten: dit boek vormt een vierluik met Pauls eerder verschenen boek Ik heb de tijd, handleiding in tijdsurfen en de twee boeken die nog moeten worden uitgegeven over zelfbeeld en communicatie en die samen een heldere en volledig methode ‘StressOntknoping’ bieden, waarbij de herkomst van stress wordt vastgesteld en op een diepgaande manier kan worden opgelost.

Als ik het boek Goed gevoel voor het eerst in handen heb, dan roept de afbeelding op de voorkant, een vrouw die in het water dobbert, meteen een goed gevoel op. Ik denk aan vakantie, zon, warmte, de zee, ontspanning. Wie kent niet het heerlijke gevoel als je in het water ligt? Helemaal relaxed, rustig en vol vertrouwen in wat er komt… Een mooie metafoor voor wat de schrijver en zen-monnik Paul Loomans ons wil doorgeven in zijn boek:

“Onder de golven van lachen en van liefde, en onder de golven van angst en verdriet, ligt een watermassa die wij in onze dagelijkse beslommeringen misschien maar weinig opmerken. Het is de toestand waarnaar wij terugkeren als de golven tot rust zijn gekomen en er geen nieuwe golven ontstaan. Telkens kan onze stemming naar deze toestand terugkeren, als we er tenminste in slagen de spannende, kwetsende of verdrietige situaties die wij tegenkomen te verwerken. Het is een vredige toestand, die een aangenaam ontspannen gevoel geeft. Laten we hem zee noemen, de zee van rust en vertrouwen”.

De coverillustratie is een goede koppeling naar de titel en dat geldt voor alle paginagrote afbeeldingen in het boek. Ze drukken precies uit waar het om gaat. Ook staan er veel oefeningen in, en grafieken en duidelijke tekeningen van bijvoorbeeld de emotiegolf.

Emotiesurfen

In de tijd dat Paul Loomans’ eerste boek Ik heb de tijd uitkwam, heb ik genoten van zijn presentatie in Amsterdam en was enorm geïnspireerd door de term ‘tijdsurfen’. Met dit boek wilde ik graag kennismaken met de term ‘emotiesurfen’. Ten eerste voor mezelf, voor mijn eigen persoonlijke ontwikkeling, maar ik wil ook deze kennis en wijsheid overdragen aan de moeders die ik coach. De vrouwen die bij mij komen, leven veel vanuit hun hoofd en maken keuzes vanuit hun verstand, waardoor ze worstelen met de belemmerende gedachten en schuldgevoelens die hen tegenhouden te leven zoals ze echt zouden willen: meer vanuit hun gevoel, hun hart, hun essentie.

Momenten van herkenning en bevestiging

Ik geef het boek een 8, want mijn wens tot ‘emotiesurfen’ is zeker waargemaakt. Het boek is ingedeeld in vier delen: de achtergrond van emoties, aangename emoties (geluk, liefde, lachen en humor), onaangename emoties (verdriet, angst, pijn en agressie), en afweer, oud zeer en allergische reacties. Het boek sluit af met een hoofdstuk over vergeving. Ik ben zelf nooit zo’n fan van ‘de geschiedenis van’ en sla dit het liefst over, maar hier is het zeer functioneel en zelfs inspirerend beschreven. De volgorde van de indeling in emoties is prettig.

Het goede gevoel wordt als eerste aangesproken, voordat de schrijver ons meeneemt naar de onprettige gevoelens. Door deze indeling wordt er geen stukje aan emoties overgeslagen. Alles wordt aangeraakt en dat geeft vele momenten van herkenning tijdens het lezen. Zoals mijn afweerreactie na een drukke, stressvolle dag om vooral niet de spanning in mijn lijf te gaan voelen, maar liever een of twee wijntjes bij het eten te nemen om het gevoel te verdoven en me zo te ontspannen. Of mijn allergische reactie op mensen die heel erg uit de hoogte doen en geen ruimte laten voor mijn inbreng. Ik weet niet meer wat ik moet zeggen, krijg het warm en het benauwt me. Afgelopen week had ik nog zo’n ervaring aan de telefoon met iemand uit mijn netwerk die mij ‘advies ging geven’. Maar zo voelde het absoluut niet voor mij… Er staan veel voorbeelden in uit het leven van de schrijver zelf en van zijn cliënten. Daardoor wordt het tastbaar en kun je jezelf inleven. Dat gebeurde bij mij in het gedeelte over verdriet, waarin Paul Loomans onder andere schrijft over de ziekte en het overlijden van zijn eerste vrouw, wat dit met hem deed en hoe hij daarmee omging. Door zijn verhaal ging ik twee en een half jaar terug in de tijd, juli 2014, toen ik afscheid moest nemen van mijn moeder. Ik heb in deze tijd ook ervaren dat het toelaten van de emotie verdriet als medicijn werkt.  Natuurlijk was ik ook boos: waarom moest ik mijn lieve moeder op 68-jarige leeftijd verliezen aan kanker? Dat waren vooral mijn gedachten die opspeelden, maar die hielpen mij niet verder in mijn verdriet. Ik kon nooit meer bij haar zijn, met haar praten en dat voelde als heel oneerlijk. Toch kon ik het verwerken en er vrede mee hebben. En al lezende in het boek werd voor mij bevestigd waarom:

“Wie in de nabijheid heeft mogen zijn van iemand die moet gaan sterven maar het aanvaard heeft, weet hoe groots en krachtig dit gevoel kan zijn. De dood laat ons zien waar het in het leven eigenlijk om gaat”.

Mijn moeder ging niet in verzet, maar liet zien dat ze dankbaar was voor het leven, voor ons: haar kinderen en kleinkinderen, voor alle reizen die ze gemaakt had. Ze vroeg mij of ik bang was voor de dood en zij vertelde mij van niet, omdat ze het einde accepteerde door alle mooie dingen en ervaringen die het leven haar had gegeven….

Verwerken doe je met je gevoel!

De rode draad van het boek is het feit dat emoties als medicijn heel belangrijk zijn voor de verwerking van de gebeurtenis die eraan voorafging. Vooral in het hoofdstuk over verdriet komt dat veel aan de orde. Als je de emotie door je heen laat gaan zonder deze te blokkeren, dan is aan het einde van de golf het voorval verwerkt. Hoe je daar mee kunt oefenen, wordt keer op keer beschreven, ook met speciale oefeningen.

Een ander belangrijk punt uit het boek is de rol van je gedachten. Ieder mens heeft primaire emoties, een direct gevoel dat nog niet vermengd is met onze gedachten. Secundaire emoties zijn typisch menselijk, zoals schaamte of schuldgevoel. Paul Loomans beschrijft het zo:

“De emotie wil gevoeld worden, maar de gedachten besluiten anders en houden de natuurlijke loop der dingen tegen. Gelukkig zijn we met onze gedachten ook in staat dit procedé te doorzien. We kunnen dan beseffen dat we in eerste instantie ruimte dienen te geven aan het gevoel. Tegelijkertijd kunnen we gedachtepatronen die belemmerend werken herkennen en er geen verdere aandacht aan geven.”

Dus: verwerken doe je met het gevoel en niet met je gedachten! Goed gevoel is een boek dat jou heel veel inzicht geeft over hoe je anders kunt omgaan met je emoties, zodat je ze positief kunt inzetten voor de verwerking van nare gebeurtenissen in plaats van je emoties weg te drukken en daar negatieve gedachten over te krijgen die je blokkeren en vastzetten, waardoor je niet kunt leven zoals je het graag wil: met een goed gevoel, vanuit rust en vertrouwen.