Als een geliefde sterft ...

Het boek riep bij mij snel emoties op in mijn ervaringen rond het verlies van mijn dierbare ouders. Ook het proces dat een dierbaar koorlid doormaakte in het Hospice op het randje van leven en dood kon ik nu ook beter begrijpen. Het herinnerde mij aan mijn eigen ervaringen rondom rouw. Het niet begrijpen, het niet kunnen omvatten van het proces waar ik in zat.

Ik raad het lezen van het boek aan of je nog in het proces zit of dat je het leest jaren na het overlijden van een dierbare. Het was voor mij een ervaring van kracht en moed en te weten dat het leven na het sterven verder gaat. In mijn droom heb ik mijn ouders gezien die hun pad liepen in de sneeuw en ik kruiste hun pad. Ik had pas door dat zij het waren toen ik ze voorbij liep. Ik keerde mij om maar ze waren er niet meer. Door het lezen van dit boek begrijp ik dat ieder zijn pad loopt. Zij in de spirituele wereld en ik hier op aarde.

Ik geef 5 sterren voor dit boek, daar het helder, ervaringsrijk, eerlijk geschreven is in een stijl die iedereen begrijpen zal. Een strijdbare weg; van je verloren voelen naar innerlijke kracht en moed om de hobbels te nemen die je tegenkomt in het rouwproces van een dierbare en in je verdere leven.

Ik begrijp nu hoe het werkelijk zat, toen ik 4 jaar lang ‘geen zin meer had in pianospelen’, terwijl ik dat het liefste deed. Het verwerkingsproces kan allerlei vormen en patronen aannemen en geen enkel verwerkingswijze is hetzelfde. Het greep mij aan toen ik las over het verwerken in dromen en het ‘echt’ zien en horen van een dierbare. In mijn situatie was dat mijn geliefde moeder. Ik zie haar nog afscheid nemen vanaf haar balkonnetje in Amsterdam roepend: ‘Dag hoor, Dàààg! Hoe vaak ben ik wel niet naar haar woning gegaan om steeds hetzelfde ritueel uit te voeren. Naar haar zwaaien en gedag roepen vanaf de straat. En ik zàg haar zwaaien, ook al wist ik dat ze er niet kon staan!

En ik droomde en zie mij nog liggen in het licht dat zij mij zond, een flinke bundel licht waaruit ik kracht en lichtheid putte. En dat ik daardoor kon doorgaan in mijn proces van verwerking, in mijn werk op school en in mijn gezin. En ik wist dat het licht door mijn moeder werd gestuurd. Bij belangrijke beslissingen hoorde ik een stem zeggen: ‘Nee,’. Ik wist dat het de stem van mijn vader was. Een heldere, duidelijke stem om mij te behoeden voor de hoeveelheid werk dat ik op mij zou nemen. Ik begreep de verstrekkende gevolgen niet en ik ben achteraf blij dat ik naar zijn stem heb geluisterd. Zoals Hans Stolp beschrijft: er wordt voor je gezorgd vanuit die andere wereld. Dat begrijp ik nu. Zijn woorden geven een diepe betekenis in het verwerkingsproces. Ik voelde alleen maar dankbaarheid en liefde dat dit mij ten deel viel. Ik heb in mijn verdere leven altijd op deze kracht kunnen vertrouwen.