Laatste update door Team AnkhHermes op 19 juni 2024
Robert Jackman helpt je in 'Waarom doe ik zo?' je verwondingsverhaal te ontrafelen, inzicht te krijgen in je impulsieve reacties en hardnekkige patronen, zodat je je kunt bevrijden uit de greep van je gewonde innerlijke kind
Reageer jij maar al te vaak impulsief op andere mensen of trek je je eigenlijk bij voorbaat al terug om jezelf te beschermen? Vraag jij jezelf wel eens af: waarom doe ik zo? Zou je het liefst willen dat je gevoelens van kwetsing, verwarring, schaamte, angst en verwaarlozing gewoon weggaan? Leef jij daardoor in wezen op de automatische piloot?
Wanneer je in je dagelijks leven – op het werk, in relaties, etc. – altijd vastloopt in dezelfde patronen, is het tijd om erachter te komen hoe het zo ver gekomen is. Hoewel niet leuk en verre van prettig is het nodig om je emotionele pijn onder ogen te komen, zodat je je verleden kunt helen en weer ten volle in het heden kan leven.
Een van de manieren om dat te bereiken is via het innerlijke kindwerk van Robert Jackman, zoals hij uiteenzet in het liefdevolle en inzichtrijke Waarom doe ik zo?
Innerlijk kindwerk helpt ons om tot de kern van het probleem door te dringen, de kernwond, in plaats van dat we een pleister op de wond plakken en dan maar hopen dat alles weer beter wordt. Hij biedt je de kans om je gevoelens te respecteren, te valideren en eindelijk te helen.
In Waarom doe ik zo? laat Jackman zien dat het in ons volwassen leven vaak niet het volwassen zelf is die achter het stuur zit, maar ons innerlijke kind dat de dienst uitmaakt. Dat is een deel van onszelf dat zich jonger (en onvolwassener) voelt en onze emotionele pijn draagt.
Wanneer ons innerlijke kind getriggerd wordt, bepaalt het vervolgens hoe we reageren. We voelen ons gekwetst, verward, misbruikt, beschaamd of verwaarloosd, net zoals we ons als kind voelden, maar nu zien we eruit en klinken we als een volwassene. In plaats van volwassen en functioneel reageren we impulsief.
Die impulsiviteit komt voort uit gekwetstheid, angst, schaamte en pijn, als we onszelf niet onder controle hebben en de behoefte voelen om onszelf te verdedigen.
We zijn het contact met dat innerlijke kind verloren, schrijft Jackman: ‘Het is “verloren” in de zin dat je je niet bewust bent van hoe dit deel van jou later in je leven communiceert. Ook al is dit een deel van jou, het is verloren omdat het op emotioneel niveau niet met de rest van jou is mee gerijpt.’
De schadelijke verwondingen die we in onze jeugd hebben opgedaan dragen we nog steeds met ons mee en oefenen enorm vele invloed uit op ons leven. En dat willen we liever dan onszelf helen, want we zijn bang om in onszelf te kijken, aangezien er in de schaduw iets krachtigs op de loer ligt dat alle gevoelens in zich draagt die we niet willen voelen.
Uit alles wat we hebben meegemaakt en hebben moeten ondergaan ontstond langzamerhand een ‘verwondingsverhaal’: het verhaal dat we aan onszelf vertellen over wie we zijn, hoe we zijn, en waar we recht op hebben.
Langzaam maar zeker zijn we deze halve waarheden en onwaarheden over onszelf gaan geloven. We vermengen ons zelfbeeld met wat we hebben ervaren. Dit leidt tot disfunctionele patronen met betrekking tot hoe we naar onszelf en anderen kijken en hoe we met onszelf en anderen omgaan.
Onze niet-geheelde kernwond is de wortel van de emotionele patronen die steeds opnieuw in ons leven opduiken. Tijd om die te gaan helen en de patronen te doorbreken.
Jackman formuleert een aantal doelen van het helingsproces. Hij legt bijvoorbeeld nadruk op authenticiteit en veerkracht: die zullen ons helpen in balans te blijven en bij het vinden van motivatie als we wanhopig zijn. Ze houden ons sterk en herinneren ons eraan dat we liefde verdienen en respect en vertrouwen waard zijn.
Andere doelen zijn:
Nadat Jackman deze doelen uiteengezet heeft, begint het echte werk: het ontrafelen van je verwondingsverhaal en inzicht krijgen in je patronen en impulsieve reacties. Hij raadt je aan om brieven aan je innerlijke kind te schrijven. Door je gevoelens op papier te zetten ontstaat er een diepgaande verbinding met je onderbewuste emotionele geheugen.
Veel aandacht ruimte hij in voor grenzen stellen. Op een gezonde en verantwoordelijke manier grenzen stellen schept een omgeving waarin je kunt helen en maakt de weg vrij voor de integratie van het in de tijd bevroren, verwonde jongere zelf met het verantwoordelijke volwassen zelf.
Ook is het belangrijk om die integratie goed te monitoren. Differentieer tussen je verwonde innerlijke kind en je volwassen zelf. Hoe vaker je grenzen stelt, des te meer je verwonde delen weten en begrijpen dat ze door het verantwoordelijke volwassen zelf worden beschermd.
Je leert hoe je een bewuste schepper van je leven kunt zijn en je authentieke vrijheid kunt ontsluiten. Je leeft niet meer op de automatische piloot en reageert niet meer onbewust. Je bezit dankzij Waarom doe ik zo? enkele hulpmiddelen waarmee je op elk gewenst moment de status van je grenzen kunt bepalen.