Boek van het eeuwige leven

Toen ik het boek uit de verpakking haalde, was dat op zichzelf al een hartverwarmende ontmoeting. Het boek is een paperback, maar ziet eruit of het een traditioneel in wijnrood leer gebonden boek is. Met letters van goud erop. Heel raar, maar ik keek gelijk naar de zijkant. Om te zien of de bladzijden guld-op-snee zijn. Nee dus. Natuurlijk niet. Het is immers een paperback.

Ik begon er gelijk in te lezen. Eerder heb ik al boeken als Het Tibetaanse Dodenboek en stukken uit een Egyptisch Dodenboek gelezen. Maar ook De Kelner en de Levenden van Vestdijk. En Divina Commedia van Dante. (Daarvoor heb ik Italiaans geleerd, om die in de oorspronkelijke taal te kunnen lezen.) Die beide boeken schaar ik in hetzelfde rijtje als de dodenboeken.

Ik ben bij mensen en dieren geweest bij hun overgang van hier naar de wereld achter de sluiers. Wat ik telkens een heel bijzondere ervaring vond en vind. Het boek van Willem Gloudemans sluit heel mooi aan in dit rijtje lees- en belevingservaringen.

Het is in heel helder, simpel en begrijpelijk proza geschreven. En er zitten (gelukkig) ook heel diep rakende poëtische teksten tussen. Het deed me zo veel, raakte me zo diep, dat ik telkens even moest pauzeren. Om te laten bezinken wat ik gelezen had. En daarna verder te lezen. Of een gedeelte te herlezen.

Wat voor mij het verschil is met die andere boeken: het brengt de beleving veel dichterbij. Naar de wereld van hier en nu. Daardoor is ook de ondertitel – ‘Een cursus in sterven’ – niet meer ‘raar’. Zoals hij in eerste instantie wel op me overkwam.

Wat voor mij hetzelfde is in al die boeken: de eerbied voor het mystieke, het mysterie van de verschijnselen ‘dood’ en ‘leven’.

Ik raad het iedereen aan die op de een of andere manier iets meer wil weten over ‘de sluier’ en ‘de laatste reis’, of ‘de verhuizing naar Boven’, of hoe je het ook noemen wilt. Omdat je iemand bent verloren, of iemand kent die binnenkort die reis zal maken. Of dat je zelf steeds dichter bij die reis komt.

Het lezen van dit liefdevolle boek zal je goed doen.

Enne… mocht er ooit een in wijnrood leer gebonden versie met guld-op-snee en gouden letters op de kaft uitkomen, dan sta ik helemaal vooraan om een exemplaar te kopen. Zeker weten!

Dit boek is geschreven na uitgebreid onderzoek over hetgeen na onze dood gebeuren gaat. Uiteraard weet geen sterveling dit zeker, maar Glaudemans heeft vanuit eigen “onvermijdelijke” impulsen en innerlijke sturing het hele proces samengevat. Je wordt meteen gegrepen door het boek. Het leest heel gemakkelijk. Echter, de voornaamste reden dat ik meegesleurd werd, is dat ik de dingen die hij schrijft enorm logisch vind. Daarom heb ik eigenlijk vanaf het begin het boek al zo gelezen, alsof het de waarheid is.

Glaudemans omschrijft sterven als een nauwkeurig uitgestippeld proces, waarbij je engelengids, zielengroep, hogere meesters en tempels betrokken zijn. Je evolueert als ziel steeds verder naar hogere lichtsferen, om uiteindelijk samen te smelten tot de Eenheid (God). De naam “cursus” vind ik niet echt op zijn plaats, omdat je niks wordt aangeleerd. Ik heb het boek zelf eerder ervaren als een ongelofelijk geruststellende beschrijving van wat er in het hiernamaals gaat gebeuren.

Een van de mooiste dingen die het boek beschrijft, is de ontmoeting van je zielengroep. Met deze zielen heb je een gedeelde missie, welke je via je geleefde levens samen steeds verder voltooid. Het idee dat ik in mijn huidige leven samenwerk met mijn zielengroep is een verwarmend, fantastisch idee.

In de lichtsferen zijn inwijdingen mogelijk, waarbij je Ziel onderricht wordt door hogere meesters. Hiervoor is zuivering nodig en het resulteert in een hogere trillingsfrequentie van je ziel. Je gaat fellere kleuren uitstralen en draagt meer licht bij aan je zielengroep. Dit proces lijkt haast precies op het verhaal dat in Inwijding van Elisabeth Haich wordt beschreven. Dit boek heb ik ook onlangs gelezen. Opmerkelijk dat Glaudemans Haich niet in zijn literatuurlijst heeft staan… Beide schrijvers hebben hun parallelle kennis klaarblijkelijk op ieder op hun eigen manier ontdekt.

Bewustzijnsontwikkeling is de drijvende kracht voor het ontwikkelen van de Ziel door de verschillende levens heen. Dit boek geeft een gelukzalig tegengewicht tegen de grote hoeveelheid zelfontwikkelingsboeken die tegenwoordig geschreven worden. Deze boeken gaan mijns inziens veel meer over de zware materie op het persoonlijkheidsvlak. Het boek van Glaudemans overstijgt deze materie en doet herinneren aan hetgeen wat in iedereen zit. Een bron van rust, kennis en ongebondenheid aan materie of personen.

Dit boek spoort mij aan om alles uit dit leven te halen. Als ik mijn blauwdruk zuiverder leer voelen, kan ik, als lichtpuntje binnen mijn zielengroep, uiteindelijk nog meer licht bijdragen.

Aantal sterren: ****

Het boek had van mij wel uitgebreider gemogen. Lezen over hemelse sferen proefde naar meer… Dit zou de huidige maatschappij kunnen inspireren tot meer compassie en oordeelloosheid.

Toen ik te horen kreeg dat ik het boek Boek van het eeuwige leven met als ondertitel Een cursus in sterven mocht gaan lezen en recenseren had ik hoge verwachtingen.

De auteur, Willem Glaudemans, is een poëtisch schrijver met veel diepgang in zijn teksten. Ik bewonder zijn Nederlandse vertaling van het spirituele boek ‘A Course in Miracles’, en luister graag naar zijn podcasts over ‘Het Grote Blauwe Boek’. Aangezien ik vorig jaar een dierbare ben verloren, had ik de hoop om in dit boek meer rust te vinden en de transitie van mijn dierbare een plek te kunnen geven.

Als ik heel eerlijk ben, heb ik nogal gemengde gevoelens over dit boek. Het begint hoopvol en geruststellend met beschrijvingen van het stervensproces, de overgang naar de ’tussensfeer van rust’ en volgende lichtsferen. De auteur beschrijft in zachte, helende woorden hoe het stervensproces verloopt, hoe de Ziel het lichaam verlaat, door de sluier gaat en in een volgend niveau van bewustzijn terechtkomt. Ook het proces van een ‘levensschouw’; een terugblik op het geleefde leven op aarde en alle lessen die de Ziel hier geleerd heeft, sprak mij aan.

Echter, de omschrijvingen van de lichtsferen die hierna zouden volgen vond ik te vergezocht. Hier raakte ik het spoor een beetje bijster, en voelde het voor mij niet meer waarachtig. Ik kon gevoelsmatig de connectie niet meer vinden met de tekst, een connectie die ik in de eerste hoofdstukken wel ervoer.

Misschien is het verlies van mijn dierbare nog te ‘vers’ om mij helemaal open te kunnen stellen voor dit boek. Als je iemand bent die een grote verbeeldingskracht heeft, en je je open kunt stellen voor esoterische, mystieke denkbeelden, dan is dit boek waarschijnlijk voor jou wel helend. Voor mij persoonlijk bleek het helaas een brug te ver. Ik zou dit boek 2 sterren geven.

De achterflaptekst van Boek van het eeuwige leven belooft kennis over de dood, gezien vanuit verschillende standpunten, zowel esoterisch als wetenschappelijk. Daarnaast is dit een boek dat troost kan bieden voor achterblijvers én voor zielen die onlangs heen gegaan zijn. Het zijn nogal wat beloftes. Ik vraag me voor het lezen af of ik iets nieuws ga aantreffen. Ik heb al redelijk wat boeken over de dood en het leven gelezen. Daarbij ben ik vaak genoeg met de dood in aanraking gekomen. Kan dit boek van amper 175 pagina’s mij troost bieden?

De ondertitel komt heftig binnen bij mijn geliefde. Een cursus in sterven. Zijn ogen worden groot en hij kijkt me indringend aan. ‘Moet ik me zorgen maken?’ vraagt hij. Ik stel hem gerust en vertel dat dit boek geen handleiding is met do’s en don’ts voor het beëindigen van je leven. Integendeel. Dit boek wil informeren, zodat je begrijpt wat de dood betekent en daarmee ook kunt begrijpen hoe je het leven kunt leven. Waarom je het leven zou moeten leven. De ondertitel vind ik niet goed gekozen. Het geeft de indruk dat je je voorbereidt op de dood en dat kan een pijnlijke misinterpretatie oproepen. Ik begrijp de keuze echter wel. De ondertitel verwijst naar eerder werk waar Willem Glaudemans naam mee maakte. Hij was eindredacteur voor de Nederlandse vertaling van Een cursus in wonderen. Een in de spirituele wereld alom geprezen boek. Ik vraag me af waarom, als het over Glaudemans gaat, er steeds verwezen moet worden naar Een cursus in wonderen. Hij was eindredacteur, en heeft, ongetwijfeld, bijgedragen aan het vertalen. Nu ben ik van mening dat vertalers meer naamsbekendheid zouden mogen krijgen, meer eer voor hun werk, maar om nu altijd bij Glaudemans ook Een cursus in wonderen te benoemen, zij het indirect zoals in de ondertitel van dit boek, geeft de indruk dat het een marketingtruc voor naamsbekendheid is. Dat is niet nodig. Zijn oeuvre met onder andere de Biblios-serie en zijn werk als coach en trainer zijn spraakmakend genoeg. Bewonderingswaardig genoeg. In mijn kast had ik al drie van zijn boeken staan en daar komt deze nu bij. Waar ik verheugd over ben.

Glaudemans beschrijft in Boek van het eeuwige leven de verschillende fases die de ziel doorloopt naar het licht. Daarbij legt hij uit hoe verschillend zielen kunnen reageren. Zoals ieder mens uniek is, zo is ook iedere ziel uniek. De kwaliteit en intensiteit van het leven is bepalend voor de weg die de ziel af zal leggen. Het is een proces wat je je als mens moeilijk voor kunt stellen. Glaudemans kiest zijn woorden zorgvuldig waardoor ik een beeld heb kunnen vormen van de zielsontwikkeling en de verschillende lichtsferen. Het beeld dat ik heb gevormd, zal ongetwijfeld afwijken van het beeld dat jij zult vormen wanneer je dit boek leest. En daar zit hem denk ik de kracht. Iedere ziel interpreteert het leven anders en zal ook de dood anders ervaren. Dat het dan toch op een universele manier beschreven kan worden, waarbij het iedere ziel op het eigen niveau wordt aangesproken vind ik fascinerend. Glaudemans heeft onderzoek gedaan naar de dood. Hij put uit interviews met mensen met een bijna-doodervaring, overleveringen uit oude culturen, wijsheidstradities, mystieke en esoterische geschriften en moderne wetenschappelijke onderzoeken. Hij heeft het hele proces van het vertrek van de ziel uit het lichaam en haar reis door de verschillende lichtsferen tot aan de terugkeer naar God beschreven, zonder te benoemen hoe verschillende culturen hun tradities vormgeven. Hij verwijst in de tekst niet naar bronnen of onderzoeken, daarvoor is achterin het boek een literatuurlijst opgenomen.

De schrijfstijl is in het begin erg wennen. De pas overleden ziel wordt aangesproken. Dit maakt het een dodenboek dat je kunt voorlezen aan een ziel die onlangs is overgegaan. Vooral in de eerste fase voelt de stijl vreemd voor mij, een levende ziel. Het voelt alsof ik word aangesproken, terwijl ik niet op de plek bent waar ik volgens het verhaal zou zijn. Dat bevreemdt. Al verder lezend went de schrijfstijl. De afstand tussen waar mijn ziel nu is en waar de aangesproken ziel in het boek is, wordt groter. Het leest makkelijker, het wordt steeds mooier. Met meer licht en liefde. Het geeft inderdaad inzicht en troost. Als een ziel de beschreven ontwikkeling mag doormaken, hoeven we niet bang te zijn als het aardse leven stopt. Dan hoef ik mijn moeder en oma nu niet te missen. Ik zal hen weerzien.

Door te begrijpen welke ontwikkeling een ziel doormaakt kun je de kwaliteit van je leven op aarde verbeteren. De keuzes die je maakt krijgen meer lading, want alles wat je nu doet en meemaakt is bepalend voor de lichtsfeer waar je in zult verblijven. Er bestaat niet zoiets als de hel, maar mensen zullen hun daden wel onder ogen moeten komen, wat als een hel kan aanvoelen. Ik kan niet goed uitleggen hoe het zit, dus lees vooral zelf dit boek en ontdek wat het leven voor jou betekent en hoe jij de dood voor je ziet.

Als laatste wil ik Uitgeverij AnkhHermes bedanken voor het recensie-exemplaar.

Het prachtig en bijna poëtisch geschreven Boek van het eeuwige leven leest vlot. De vormgeving is prachtig, in een klein boekje, lichtgewicht en prettig leesbaar lettertype. Handig ook om mee te nemen in de trein. Ik was nieuwsgierig naar dit boek en vond het interessant dat Glaudemans geprobeerd heeft om zoiets ongrijpbaars als het sterfproces in woorden te vatten. Ik vond het om diezelfde reden, makkelijker om te lezen als fictie, of om te lezen als de voorstelling die Glaudemans bij het sterven heeft. Om nu te zeggen: ‘dit is hoe iedereen sterft, dit is hét proces’, daar ben ik het niet mee eens. Maar als zijn visie op het sterven vond ik het boek wél intrigerend om te lezen. Ook mooi zijn de troostende brieven aan zielen die zich op aarde hebben afgesloten voor het idee dat er zoiets bestaat als een hiernamaals. Ik zou het boek aan iedereen aanraden die behoefte heeft aan een visie op het sterven maar er nog geen beeld bij heeft. En ook aan iedereen die daar troostende woorden in zoekt. Want die geeft Glaudemans je zeker. Ook al kon ik niet met alles meegaan wat Glaudemans (hier en daar toch erg stellig) schreef, toch vond ik dat hij erin slaagt om in heldere taal te communiceren over de lichtsferen van het ‘hierna’. Daardoor was mijn leeservaring ook als dusdanig, dat ik mijn geest mee voelde opstijgen naar de werelden die hij beschreef. Een knap staaltje spirituele schrijfkunst.