Liminaal leven

Toen dit boek verscheen, kwam ik pas in aanraking met het begrip liminaliteit. Wat een passend boek: ik bevind me momenteel in de onzichtbare fase tussen het oude en het nieuwe, een overgangsperiode waarin ik niet langer ben wie ik was, maar ook nog niet precies weet wie ik aan het worden ben. Deze fase komt voort uit mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling.

Waar ik in het verleden vooral geneigd was om meteen op mijn doel af te gaan, laat dit boek juist zien hoeveel waarde er schuilt in de weg ernaartoe. Het benadrukt dat er meerdere uitkomsten van een situatie acceptabel zijn. Als je zwart-witdenken kunt ombuigen naar en-en-denken, kom je niet in de angst terecht, maar juist in de flexibiliteit.

Het boek neemt je mee op deze reis en is opgedeeld in drie delen: voorbereiden op je pad, uitstippelen van je pad en volgen van je pad. De auteur coacht je bij elk van deze processen en moedigt je aan om actief aan de slag te gaan met het in kaart brengen van je eigen liminale ruimtes. Wat daarbij belangrijk is, zijn een flexibele mindset, compassie voor jezelf en het onderhouden van contact met anderen.

Bemoedigend is het idee dat je de drempel naar je nieuwe zelf al bent overgegaan en nu je pad kunt gaan bewandelen. Je krijgt vertrouwen om te rusten in de volheid van het leven, waar je je ook bevindt. Een liminale ruimte ingaan betekent ook dat het soms ongemakkelijk voelt, vooral als je jezelf veel vragen stelt en niet weet hoe het zal aflopen. Weet dat dit normaal is: het is nieuw en onbekend.

Het boek zou van mij wat meer diepgang mogen bevatten op het gebied van het ontdekken van je authenticiteit, het loslaten van angst en meer leven vanuit gevoel. Toch is het een fijn begin om kennis te maken met liminaal leven. Ik raad het zeker aan als je dit begrip beter wil verkennen.

Ik geef het boek 4 sterren.

Toen ik Liminaal leven van Carrie Jalonen oppakte, zat ik zelf midden in een overgangsperiode. Niet meer wie ik was, maar ook nog niet waar ik wilde zijn. Ik hoopte dat dit boek me zou helpen om die tussenruimte beter te begrijpen – om woorden te vinden voor het vage gevoel van niet-weten waar ik me in bevond. Ik wilde vooral meer rust en richting ervaren in dat proces.

Het boek biedt op veel vlakken precies dat: herkenning, zachtheid en een gevoel van geruststelling. Jalonen benoemt de “liminale fase” als iets menselijks en onvermijdelijks, in plaats van als iets wat opgelost moet worden. Dat was een belangrijk inzicht voor mij. Het hielp me om mijn ongemak minder te willen fixen en meer te durven dragen. De gedachte dat het oké is om even nergens bij te horen, voelde bevrijdend.

Wat me vooral bijbleef, is de uitspraak: “Het is niet onbeleefd of gemeen om grenzen te hebben.” Die zin kwam hard binnen, juist omdat ik vaak het gevoel heb dat ik moet uitleggen of goedpraten waarom ik ‘nee’ zeg of afstand neem. Jalonen herinnert de lezer eraan dat grenzen geen aanval zijn, maar een vorm van zelfzorg.

Toch bleef het boek voor mij op sommige punten wat aan de oppervlakte. Er worden veel rake dingen gezegd, maar het blijft vaak bij beschrijving in plaats van verdieping. Ik miste soms de psychologische onderbouwing of concrete voorbeelden om de inzichten echt te verankeren. Er worden vragen gesteld die je als lezer aan het denken zetten, maar er worden weinig echte kaders geboden om met die vragen verder te werken.

Wat ik wél waardeerde, is de manier waarop het boek ruimte laat voor interpretatie en persoonlijke reflectie. Het is geen zelfhulpboek met stappenplannen, maar eerder een zacht filosofisch werk dat je uitnodigt om jezelf serieus te nemen in de tussenruimte van het leven. Dat maakt het waardevol – al is het misschien niet voor iedereen even bevredigend als je op zoek bent naar meer houvast.

Zou ik het aanraden? Ja, absoluut – vooral aan mensen die zich in een overgangsfase bevinden: na een verlies, een burn-out, een verhuis, een relatiebreuk of gewoon in een existentiële ‘tussenperiode’. Het boek is als een vriendelijke stem op de achtergrond die zegt: je bent niet gek, je zit gewoon ergens tussenin, en dat is oké.

Ik geef het 4 sterren. Niet omdat het perfect is, maar omdat het precies doet wat het belooft – met zachtheid, inzicht en compassie. En soms is dat precies wat je nodig hebt.

Soms lees je een boek waarvan je wilde dat je het eerder in je leven was tegengekomen. Op een heel duidelijke en prettige schrijfwijze geeft Carrie je handvatten om te leren om te gaan met de natuurlijke flow van je leven. Aan de andere kant herken ik in mijn leven dat ik iets tientallen keren kan hebben gelezen, en dat je pas na jaren eindelijk begrijpt wat je al die tijd al had kunnen weten. Dus of eerder tegenkomen mij eerder had geholpen…….

In het begin worstelde ik met het begrip liminale ruimte. Dat kan namelijk zowel een fysieke ruimte zijn, als “ruimte” als periode tussen twee levensfasen.

De definitie op een derde van het boek hielp mij daarbij: “liminaliteit is iets wat door een verandering leidt tot ongemak”

Want daar gaat het boek wat mij betreft over. Niet een uitgebreide toelichting wat liminale ruimen zijn, maar vooral hoe daar mee om te gaan. Daarbij herken ik meerdere stromingen/theorieën die Carrie op een mooie manier met elkaar verbindt.

De meesten kennen de vlucht, vecht (be)vries indeling wel. Jouw natuurlijke reactie op liminaliteiten wordt daarbij beïnvloed door wat je hebt geleerd om in je leven te overleven.

Zo ga je dus ook om met de liminaliteiten (veranderingen) in jouw leven. En dat zijn er echt veel, van klein naar groot.

Voor mij was het allerbelangrijkste inzicht de manier waarop je denkt met deze veranderingen om te moeten gaan. Daarmee bedoelt de schrijfster met welke mindset je kijkt naar deze veranderingen. Ga je op zoek naar dé perfecte en enige oplossing om om te kunnen gaan met het ongemak van de verandering, of kun je de stap zetten om over te schakelen naar de en-en benadering. Oftewel sta je open voor meerdere oplossingen voor je ervaren ongemak………?

Ik besefte privé en in mijn werk dat ik doorlopend op zoek ben naar dé enige en perfecte oplossing voor wat er zich ook maar afspeelt in mijn leven. En gebruik daarbij niet de ruimte om andere (misschien zelfs nóg betere) opties de kans te geven.

Ik kan je zeggen dat ik oprecht schrok van de tijd en energie die me dat al die tijd moet hebben gekost. Niet dat het fout was hoor. Ik ben wie ik ben.

Door dit boek ben ik de uitdaging aangegaan om (op proef in een beperkt aantal situaties 😉 te ervaren wat er gebeurt als ik wat meer met de flow meebeweeg. Gewoon ervaren hoe iets zich van nature ontwikkelt, zonder als een dolle het resultaat te willen bepalen.

Want dat is wat de schrijfster je aanreikt. Dat je veranderingen niet meer als een bedreiging ziet, maar als een kans. En gelukkig mag ik van haar mijn gezonde verstand nog wel behouden.

Als ik mijn vrienden een boek zou adviseren, staat deze echt in de top-5!

Ik las Liminaal Leven precies op het juiste moment: midden in een overgangsfase, in wat je een liminale periode zou kunnen noemen. Het boek kwam als vanzelf op mijn pad en bood me precies de woorden en inzichten die ik nodig had.

Wat me diep raakte, was de passage over het loslaten van de overtuiging dat er maar één juiste uitkomst is. Die zin – over hoe die rigide manier van denken juist de innerlijke strijd voedt – voelde als een spiegel. Ik herkende mezelf erin. Het raakte me omdat ik merkte hoeveel druk ik mezelf soms opleg om ‘het juiste’ te kiezen. Het boek hielp me beseffen dat die druk voortkomt uit zwart-wit denken – iets waar ik nu bewust van aan het loslaten ben.

De schrijfstijl van Carrie Jalonen is toegankelijk en helder, wat maakt dat je er makkelijk doorheen leest. De thema’s zijn herkenbaar als je zelf in een fase van transformatie zit, al had ik persoonlijk soms nog iets meer diepgang willen voelen. Toch is het boek vooral inzichtgevend – het nodigt uit tot reflectie, zonder dat het zwaar wordt.

Wat ik meeneem, is dat je mag vertrouwen. Dat je de uitkomst mag loslaten, omdat er meerdere mogelijke paden zijn. En dat juist in dat loslaten de ruimte ontstaat om te leven, te voelen en te groeien.

Ik raad Liminaal Leven zeker aan aan iedereen die zich tussen twee werelden bevindt – niet meer waar je was, nog niet waar je naartoe gaat. Het is een fijn, licht en uitnodigend boek dat troost en richting geeft zonder antwoorden op te dringen.

Een fijn boek voor als je midden in een overgang zit, op zoek naar zachtheid, inzicht en ruimte voor meer dan één mogelijkheid.

Ik geef het boek 4 sterren.

Ik geef het boek Liminaal leven 3 sterren. De titel Liminaal leven maakte me nieuwsgierig: ik hoopte op een verfrissende verkenning van de overgangen in het menselijk bestaan – die ongrijpbare momenten tussen oud en nieuw, tussen loslaten en opnieuw beginnen. Ik wilde inzichten die troost en richting bieden in tijden van verandering.

Het boek voldeed deels aan mijn verwachtingen. De schrijfster biedt een zachte en compassievolle benadering, met aandacht voor overgave, innerlijke overgang en vertrouwen. Tegelijkertijd bleef de inhoud op sommige momenten wat abstract en mistte het scherpte en diepgang om écht indruk te maken. Het boek wist daardoor mijn aandacht niet altijd vast te houden.

Wat ik fijn vind is de warme en liefdevolle toon van de schrijfster. Carrie Jalonen is duidelijk verbonden met haar onderwerp, en de centrale gedachte van het ‘limenaal leven’ – de transitie­sfeer als plek van potentie – blijft ook na het dichtslaan van het boek nagalmen.

Het boek heeft me niet diepgaand geraakt, maar wel op momenten. De persoonlijke anekdotes voelen authentiek en veroorzaken herkenning; ze raken iets universeels. In andere passages bleef de tekst meer op afstand en daardoor minder verbindend.

Voor mensen die houden van zachte, verstillende teksten zonder harde conclusies, is dit boek een aanrader.