Nooit alleen

Meestal heb ik vooraf een verwachting of idee waar een boek over gaat. Bij dit boek bleef ik de titel consequent verkeerd onthouden: nooit ‘meer’ alleen in plaats van nooit alleen. Wat zegt dat trouwens over mij…?

Ik verwachtte dat het boek je als lezer zou helpen om de vele bondgenoten in het leven te herkennen en er meer te ontdekken. En daarnaast dat het besef dat je veel meer bondgenoten hebt dan je denkt, kon bijdragen om je nooit (meer) alleen, of in ieder geval meer gesteund te voelen. En dat je bondgenoten je kunnen helpen bij de vraagstukken waarmee je worstelt.

Door de stijl van de schrijver kostte het me veel moeite om door het boek heen te komen. Ik vind zijn stijl zweverig en langdradig. Dat is uiteraard een kwestie van smaak. En de vele citaten en verwijzingen hielpen ook niet om in de schrijver te kunnen geloven. Want voor mij is een verwijzing naar fictie alleen het bewijs dat meer mensen dezelfde mening hebben. Wat de schrijver niet geloofwaardiger zal maken. En uiteindelijk krijg ik er dan genoeg van. Maar ok, dan benutte ik het boek maar als een oefening om daar doorheen te kijken en lezen.

Inhoudelijk staan er echt wel een paar zinvolle stukken in het boek. Vrij uitgebreid staat David stil, hoe het optimale proces met een intieme bondgenoot verloopt. Lekker handig, want als je daarin niet over je zelf heen kunt stappen, ben je snel ooit weer alleen. En volgens de schrijver is een intieme bondgenoot ongeveer een kwart van je hele arsenaal aan bondgenoten.

Het boek komt echter niet verder dan een opsomming welke bondgenoten je kunt herkennen. Ik had daarvan meer verwacht, zoals hoe kun je je openstellen voor ze, hoe en waar kun je met ze in contact komen, en hoe kun je ze vragen je te helpen.

Waar mijn verdere weerstand ontstond, was het langdradige gedeelte, dat je als je hulp krijgt, je min of meer ook moreel verplicht bent om anderen te gaan helpen. Hoezo ga ik me nooit alleen voelen door anderen verplicht te helpen? Het wordt niet onderbouwd, anders dan weer te verwijzen naar bronnen die hetzelfde beweren.

En toen de schrijver als uitsmijter heel uitgebreid het boeddhisme begon te beschrijven, met de boodschap dat je, als je één bent met het universum, nooit meer alleen bent haakte ik tenslotte echt af.

Door het boek heen geeft de schrijver een dubbele boodschap, dat je nooit alleen bent wanneer je je één voelt met de wereld om je heen. Dan ben je een soort van je eigen innerlijke bondgenoot. Maar als sociaal wezen heb je ook als je je één voelt met de wereld nog steeds anderen (vooral mensen) nodig. Je vindt alles binnen jezelf, en toch kun je daar niet alles vinden…?

En hoe zorg je er dan voor dat je je niet alleen voelt, zolang je nog niet één bent met het universum. Voor mij een beetje hetzelfde als het advies krijgen dat je van je angsten af kunt komen door niet meer bang te zijn.

Dit boek geeft obligate en cliché oefeningen, waarvan ik niet denk het je gaat helpen als je je alleen voelt en daar niet zelf uit komt. Zoals eerder gezegd staan er wel een paar bruikbare inzichten in, die dan ook weer niet vernieuwend zijn, als je al wat eerder hierover gelezen hebt.

Ik voelde me in ieder geval aan het eind van het boek “alleen”, omdat ik me niet heb kunnen verbinden met de schrijver en zijn gedachtengoed, als nieuwe bondgenoot.

Ik heb dit boek ontvangen van uitgeverij AnkhHermes. Zij geven boeken uit over prachtige onderwerpen. Iedere keer als ik een boek van hen verwacht, loop ik tig keer naar de brievenbus om te kijken of het er al is. Ook dit boek is weer zo fijn om uit de doos te halen. Het oogt fris qua vormgeving. Niet te dun, niet te dik. En ik kan niet wachten om alle kennis tot mij te nemen!

Al is mijn overtuiging dat ik alles alleen kan en ik er vaak ook alleen voor sta, toch betoogt de schrijver van dit boek dat geen mens kan overleven zonder bondgenoten. In feite biedt het hele leven een continue stroom van bondgenoten. Van ouders die je op de wereld zetten tot de leraar die je nieuwe dingen leert. En ook diegene die je pijn heeft gedaan is iemand die je verder helpt op jouw weg. Zelfs de stoel waarop je zit en de pen waarmee je schrijft worden gezien als bondgenoten.

De belangrijkste bondgenoot is ons hogere zelf. “Onze grootste uitdaging is geloven dat we meer zijn dan we ooit dachten.” Het archetype van de helpende kracht bevindt zich niet buiten ons of naast ons, maar in ons!

Het boek is een soort filosofische verhandeling op het thema bondgenoten. Met uiteindelijk de boodschap om zelf een bondgenoot te zijn voor anderen om ook bondgenootschappen te kunnen ontvangen. Veel verhalen, religies en invalshoeken worden aangehaald. Daardoor is het voor mij niet fijn om te lezen. Het boek heeft me zeker een aantal mooie woorden en wijsheden geschonken. Toch geef ik het slechts twee sterren. Het springt voor mij van de hak op de tak en er lopen meerdere onderwerpen en/of niveaus door elkaar.

Nooit alleen. Ik verheugde me op dit boek. Want ook al vind ik stiekem dat ik alles alleen moet kunnen, diep vanbinnen weet ik dat je als mens anderen nodig hebt om te leven, te groeien en geluk te ervaren. Op de achterflap lees ik dat die bondgenoten op verschillende manieren en in verschillende hoedanigheden in je leven aanwezig zijn; van je eigen partner, een spiritueel leider, overleden dierbaren, tot dieren, voorwerpen en gebeurtenissen, en daarover gaat dit boek. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen.

David Richo beschrijft per hoofdstuk een type helper, hoe je deze herkent, waarmee ze je van dienst kunnen zijn, en onderbouwt zijn verhaal met quotes en inzichten uit bijvoorbeeld de Griekse mythologie, het boeddhisme, de natuur en gebruikt ook de archetypen van de Jungiaanse psychologie ter illustratie. Dat is soms wat veel als ik eerlijk ben. Wat ik jammer vind is dat hij alles maar even aanraakt. Hij laadt zijn betoog met zoveel quotes van anderen dat ik soms de rode draad kwijtraakte van wat hij mij nou eigenlijk wilde vertellen.

Ik vind het jammer dat het boek me daarom niet echt heeft weten te raken. Ik had moeite met de schrijfstijl van de auteur, de vele verwijzingen en merkte dat daarom mijn aandacht verslapte en ik sommige pagina’s opnieuw moest lezen. Wat ik liever had gezien is dat hij meer zijn ervaringen als psychotherapeut en voorbeelden uit zijn praktijk in het boek had verwerkt.

Heb ik er dan niets van opgestoken? Nee hoor, er staan zeker bruikbare inzichten in. Ik vond het leuk om weer eens wat te lezen over het boeddhisme en het is fijn te weten dat je het niet alleen hoeft te doen. Te weten dat er overal zichtbare en onzichtbare bondgenoten zijn, en dat zelfs de mensen die je het moeilijk maken je verder op je weg helpen. Ook de dagboekopdrachten en oefeningen met reflectievragen hebben me het nodige zelfinzicht gegeven. En dat is natuurlijk altijd mooi meegenomen.

David heeft me er met zijn boek weer even aan herinnerd om me open te stellen voor hulp van buitenaf, in welke vorm dan ook, en misschien nog veel belangrijker: om te vertrouwen op mijn hogere zelf; de belangrijkste bondgenoot die je in dit leven hebt. Ik geef het boek daarom 3 sterren.