Je ziel had een droom jouw leven is het

Soms valt een boek op je pad op het juiste moment. Je ziel had een droom, jouw leven is het sprak me direct aan door de titel – het raakte iets in mij. Ik begon dan ook met nieuwsgierigheid en de hoop op herkenning, verdieping en misschien wel een stukje thuiskomen in mijn eigen pad.

Het boek is persoonlijk geschreven, recht uit het hart, en dat voel je. Er zitten prachtige zinnen in, inspirerende inzichten en stukken die me raakten. Tegelijkertijd merkte ik dat ik het lastig vond om helemaal mee te blijven in het verhaal. Niet alles resoneerde met mij, en dat maakte dat ik het boek niet in één adem uitlas. Het tempo voelde soms wat traag en ik had momenten waarop ik dacht: dit is niet helemaal mijn taal.

Wat er voor mij écht uitsprong, waren de ziels­vragen die door het boek heen worden gesteld. Die zijn krachtig, liefdevol en zetten je echt aan het denken. Ze nodigen uit tot verstilling, tot voelen, en tot eerlijk kijken naar jezelf en het pad dat je bewandelt.

Toch ben ik blij dat ik het gelezen heb. Het heeft me laten nadenken over mijn eigen zielspad en de keuzes die ik maak. En dat is misschien wel de kracht van dit boek: het nodigt uit tot reflectie, zonder dwingend te zijn.

Mijn oordeel: 3,5 sterren

Zou ik het aanraden?

Ja, aan mensen die houden van spirituele boeken met een persoonlijke insteek. Vooral als je openstaat voor het pad van de ziel en het fijn vindt om meegenomen te worden in iemands innerlijke reis. Maar zoals bij alles: voel vooral zelf of dit boek bij jou past.

Je ziel had een droom, jouw leven is het. Deze titel kwam voorbij en sprak mij aan in een fase van mijn leven waarin veel verandering plaats vindt en waar ik word uitgedaagd om los te laten en te accepteren.

Toen ik begon te lezen kwam ik er al snel achter dat DIT ook is waar het boek overgaat. Aan de hand van persoonlijke kennis en verhalen, vergezeld van gedichten/teksten en vragen, begon ik aan een bewustwordingsreis. De vragen ‘aan jouw ziel’ zorgen ervoor dat je steeds even stil staat na het lezen van een stuk tekst en reflecteert. Het bood mij de kans om de informatie op meerdere lagen te kunnen doorvoelen en daarin mijn bewustwording te vinden. Ik heb het als iets troostends ervaren dat ik elke keer mocht inchecken bij mijn ziel en zo ontstond een gesprek met mijzelf.

Als je naar de inhoudsopgave kijkt zijn er veel hoofdstukken, deze kon ik niet echt terug ‘voelen’ tijdens het lezen en het deed wat veel aan. Wat mij betreft onnodig omdat het lezen voelde als één inclusieve ervaring zonder onderbreking. Transformatie is een doorgaand proces, als een in- en uitademing, een verruiming en een verkrimping (erg mooi omschreven in dit boek) en zo is dit boek ook.

Ik denk dat dit boek een mooi handvat kan zijn in tijden dat de betekenis even zoek is en dat het goed kan helpen bij het omarmen van dat wat is op dit moment in jouw leven. Op verschillende lagen te lezen en vrij voor invulling en interpretatie van de lezer is het een boek wat de moeite waard is.

Wat doe je als je door een periode van diepe transformatie gaat en je bevindt op dat punt waarop je niet meer bent wie je was, maar nog zeker niet als een feniks bent herrezen? Dan lees je Je ziel had een droom jouw leven is het. Over wedergeboorte, jezelf omarmen en opnieuw beginnen.

Het nieuwste boek van bestsellerauteur, spiritueel leraar en mystica Rebecca Campbell, was voor mij vanaf de eerste bladzijde een verademing. Eindelijk een boek dat recht doet aan hoe rommelig, rauw en donker het pad van transformatie kan zijn. Eindelijk een boek dat afrekent met de maakbaarheid van het leven en geen simpel tienstappenplan aanreikt om tot heling en vernieuwing te komen.

In zekere zin is Je ziel had een droom jouw leven is het ook een taboedoorbrekend boek. Met name in de passages waarin Campbell op een prachtige en meeslepende manier verslag doet van haar eigen mystieke ervaringen en de momenten waarop ze oog in oog komt te staan met intergenerationeel en collectief trauma. Op social media zoals Instagram wordt daar sinds enkele jaren steeds vaker over gesproken, maar ontbreekt het vaak aan concrete, belichaamde ervaring. Door deelgenoot te worden van Campbells persoonlijke reis en haar visie dat sommigen van ons specifiek in deze overgangstijd naar de aarde zijn gekomen om naast eigen trauma ook intergenerationeel en collectief trauma te helen, voelde ik me verbonden met haar en met een onzichtbaar web van cyclusdoorbrekers.

Het boek leest als een krachtig en liefdevol pleidooi voor de terugkeer van vrouwelijke energie. Voor vertraging, verbinding en de koestering van de aarde. Voor het volgen van het pad van je ziel, in een direct contact met het Hogere, de Levensgeest, God, Godin – of welke naam je er ook aan geeft. Het verweeft de eerder genoemde persoonlijke ervaringen met passages waarin je direct wordt aangemoedigd en bekrachtigd op je pad. Daarnaast bevat het boek poëtische fragmenten en reflectievragen. Die vragen lijken in het begin wat oppervlakkig en simpel, maar naarmate ik me meer liet meevoeren door het boek en mijn denken een standje lager kon zetten, kwam ik tot verrassende en diepgaande inzichten die ik meteen kon toepassen in mijn leven.

De structuur van het boek, met name de verbinding tussen de drie delen, had beter gekund. Voor mijn gevoel staan ze nu, hoewel thematisch verwant, redelijk los van elkaar. In het eerste deel (Het einde is tevens het begin) gaat het bijvoorbeeld over de betekenis van en het contrast tussen, periodes van verhoogde spirituele ervaringen (door Campbell aangeduid als ‘opstijgen’) en de donkere nacht van de ziel (‘het afdalen’). De donkere nacht beschrijft Campbell op een prachtige en verruimende manier ‘als de moederschoot waaruit we onszelf opnieuw geboren hebben laten worden’. Jammer genoeg worden die begrippen nauwelijks doorgetrokken naar de andere twee delen van het boek, waardoor ik tijdens het lezen regelmatig een beetje zoekende was.

Ook wenste ik soms hardop dat de schrijfster iets concreter zou worden in haar visie. En op verschillende plekken in het boek miste ik een bepaalde intellectuele scherpte. In het tweede deel schrijft Campbell bijvoorbeeld dat we allemaal op aarde zijn gekomen met een blauwdruk, maar wat zo’n blauwdruk inhoudt, blijft onbesproken. Ook beschrijft ze hoe we allemaal door een labyrint lopen, ‘op zoek naar het midden met daarin een geheeld zelf en een geheelde mensheid’. En dat we, eenmaal aangekomen in het midden, de keuze hebben ‘om na te volgen wat anderen voor ons of onszelf is aangedaan’, of om ervoor te kiezen ‘om los te laten en degenen te zijn die het weefsel van de mensheid herstellen’. Dat klinkt mooi en waar, maar uiteindelijk lijkt het me dat een geheeld zelf altijd zal kiezen voor herstel en dat er vanuit heelheid gezien eigenlijk geen andere keuze is.

Toch doen deze minpunten uiteindelijk niet veel af aan mijn totale leeservaring. En droegen ze, bijzonder genoeg, juist bij aan de reflectie dat je sommige boeken – net zoals je leven zelf – ook meer mag beleven. Dat je niet alles met je hoofd hoeft te begrijpen, te verklaren en te omvatten en je je in plaats daarvan ook kunt overgeven aan wat woorden met je doen en aan dat wat voelbaar wordt in de witruimte. Eigenlijk precies zoals Campbell betoogt over de tussentijd van wedergeboorte.

Het grootste en onverwachte cadeau van Je ziel had een droom jouw leven is het is dat ik tot meer overgave, rust en zelfliefde ben gekomen. Dat ik inzie, maar vooral voel, dat ik nergens anders hoef te zijn dan waar ik nu ben. En dat de tussentijd van transformatie waarin ik me bevind en nu langzamerhand uitkom, net zo waardevol is als iedere andere periode in mijn leven. Als ontwaken op individueel en collectief niveau het uiteindelijke doel is, dan ben ik right on track en ben ik dat altijd al geweest.

Je ziel had een droom. Ik ben iemand die helder droomt en iedere ochtend haarfijn kan vertellen wat ik gedroomd heb. Maar is dat ook de droom van mijn ziel? Is mijn leven de uitkomst van wat mijn ziel het liefste wilde ervaren op aarde?

De kleurstelling van de kaft vind ik prachtig. De lotus die omgeven is door gestippelde cirkels laat zien hoe het leven in de kern begint en zich ontplooit. De titel intrigeert me, al is het wel een mond vol. Het doet me denken aan het boek Er was eens een zieltje. Daarin beschrijft Marie-Claire van der Bruggen hoe een ziel plannen maakt om bepaalde lessen te leren op aarde. Ik verwacht van Je ziel had een droom, jouw leven is het dan ook dat het me kennis zal aanreiken over de zielsontwikkeling, de uitvoering van een zielsplan en hoe we allemaal opzoek zijn maar dwalen in een wereld waarin zoveel mogelijk is.

De ondertitel Over wedergeboorte, jezelf omarmen en opnieuw beginnen dekt de inhoud van dit boek. Campbell schrijft over haar eigen ontwikkeling en de geboorte van haar kinderen. Deze gebeurtenissen zijn alles bepalend geweest voor haar mediumschap en voor haar persoonlijk welbevinden. Toen haar kinderen geboren werden, werd zij als het ware ook opnieuw geboren. Ze vertelt open over de uitdagingen die op haar pad kwamen. Vervolgens beschrijft ze hoe ieder mens in het leven door bepaalde fases gaat. Het doorleven van moeilijke periodes, het omarmen van je pijn en opnieuw beginnen wanneer je daar klaar voor bent.

Het boek is opgedeeld in drie delen en heeft daarbinnen een cadans. Beschrijving c.q. observaties wisselen af met Vragen aan je ziel en stukjes die min of meer poëtisch zijn. Deze laatste categorie spreekt mij het minste aan. Ik schrijf min of meer poëtisch, omdat de tekstjes geen metrum hebben, weinig beeldspraak en geen rijm. Nu is dat laatste voor poëzie nooit noodzakelijk, maar beeldspraak en metrum wel. De bedoeling van deze tekstjes komt me wel poëtisch over. Wellicht is er in de vertaling iets verloren gegaan? Hoe het ook zij, ik kan er weinig mee, maar andere mensen zullen er ongetwijfeld door geraakt worden. De Vragen aan je ziel zijn daarentegen mooi. Het zijn vragen om tot je door te laten dringen. Ik heb een aantal keer zo’n vraag meegenomen in een meditatie en dat bracht mij nieuwe inzichten. De beschrijvingen c.q. observaties wisselen in het eerste van de drie delen van het boek sterk met beschrijvingen uit Campbells leven. Wanneer ze ‘theorie’ beschrijft kan ik daar wel wat mee. Dat we allemaal door bepaalde fases gaan en hoe die fases zich ontwikkelen is een gegeven. Ik voel dan ook herkenning als ik lees en dan helpt mij bij het overdenken van de Vragen aan je ziel. De beschrijvingen over haar eigen leven vind ik minder interessant. Het proza is niet verhalend en mist daardoor spanning. Het is echter wel een duidelijk voorbeeld van wat Campbell beschrijft in de theorie, maar dat voorbeeld had ook compacter gekund.

De inhoudelijke boodschap van het boek vind ik raadselachtig. Hoewel er een duidelijke structuur is, ontgaat me de inhoudelijke opbouw. De onderwerpen lijken willekeurig aangeboden te worden, en soms krijg ik het gevoel dat er onnodige herhaling in de tekst zit. Ik vind het jammer dat me niet duidelijk wordt wat Campbells visie is als het gaat over zielsontwikkeling, het zielsplan en het hiernamaals. Desondanks zijn de Vragen aan de ziel heel helder en geven een opening om zelf mee aan de slag te gaan. Daarmee is Jouw leven had een droom, jouw leven is het een werkboek, wat je van voor naar achter kunt lezen, maar ook intuïtief kunt openslaan om in te stappen waar je wilt. Wanneer je jezelf openstelt voor de vragen, kunnen de teksten die voor en na de vragen staan resoneren en je inzicht brengen. Is dat niet precies waarom we dit soort boeken lezen?

Mijn dank gaat uit naar Uitgeverij AnkhHermes voor het recensie-exemplaar.

Toen ik 10 jaar geleden een burn-out kreeg was het boek Light is the New Black van Rebecca Campbell één van de eerste boeken die ik las en wat helemaal voelde als thuiskomen. Ik leerde op een andere manier naar mezelf kijken en het gaf hoop. Daarom was ik ontzettend benieuwd naar haar nieuwste boek: Je ziel had een droom jouw leven is het.

Dit boek had op geen beter moment kunnen komen. De ondertitel ‘Over wedergeboorte, jezelf omarmen en opnieuw beginnen’, laat heel goed zien waar dit boek over gaat. Het is precies wat zich in mijn leven afspeelt op dit moment. Een dark night of the soul is ontzettend zwaar om doorheen te gaan en dit boek laat je voelen dat je daar niet alleen in bent. Rebecca beschrijft haar eigen ervaring zo duidelijk, mooi en met zoveel zachtheid en wijsheid, dat het eigenlijk voelt als een warme deken om je eigen proces.

Vooral wanneer je je nog heel erg in het donker van je eigen reis bevindt, is het heel fijn om te lezen hoe iemand anders zich daar doorheen beweegt. Het geeft veel herkenning en ook bevestiging dat er niets mis met je is. De zielsvragen die steeds in het boek terugkomen, laten je echt even stilstaan en geven veel inzichten. Deel 2 en 3 van het boek geven hoop dat het donker niet voor altijd blijft. Zo kan het namelijk voelen als je er nog middenin zit. In het boek heeft Rebecca veel aandacht voor de pijn die je ervaart, hoe zwaar dit pad is en wat er nog allemaal geheeld mag worden. Dat werkt heel helend, omdat we toch vaak dingen horen als: het komt allemaal wel goed, je moet er gewoon even doorheen, etc. Het is overigens absoluut geen zwaar boek.

Ik vind het mooi dat Rebecca veel aandacht heeft voor hoe de natuur ook werkt in cycles. Na de winter komt altijd weer de lente. Dat is met pijn die we kunnen ervaren ook zo. Er komt altijd weer verandering. Een dark night of the soul nodigt je uit om alles los te laten wat niet (meer) bij je hoort en juist te worden wie je écht bent. Rebecca beschrijft ook dat we echt meer mogen gaan luisteren naar ons hart en onze ziel. Daar liggen de antwoorden. Je ziel had een droom en jouw leven is het.

Ik zou het boek absoluut aanraden aan iedereen die een dark night of the soul beleeft, of een periode doormaakt waarin veel verandering plaatsvindt. Het boek biedt herkenning en hoop en dat is in zo’n periode extra fijn.