Golf en oceaan

De schijnbare reis om innerlijke vrede te vinden in een betere toekomst is een typisch kenmerk van de spirituele zoeker. We hebben allemaal op een bepaald moment de vraag gesteld: “Wie ben ik?” En “Waarom ben ik hier?”. Dergelijke vragen veronderstellen het bestaan ​​van een ‘ik’ die op zoektocht moet vertrekken met als doel een ​​hoger niveau te ervaren. Waar deze gedachten vandaan komen en hoe deze onze denkpatronen beïnvloeden, is de essentie van dit boek van Jan Kersschot.

Wat hier en nu is, is “grenzeloze energie”, “eindeloos licht”, “ongebroken uniciteit”.

Dit korte boek is verrassend levendig, wijzend naar het onderliggende wonder van “gewoon Zijn”. Het Zijn is oneindig en allesomvattend, en de lezer wordt gewezen op de altijd aanwezige werkelijkheid van Eenheid. Jan schrijft bondig en duidelijk, waardoor het voor de hand liggende kan schitteren.

Bij het zien van dit boek, werd direct mijn nieuwsgierigheid en interesse gewekt. Ik weet nog vrij weinig over non-dualiteit, maar ik denk, hoop en verwacht dat de inzichten en kennis die dit boek me zal gaan geven, waardoor ik met meer stilte en mededogen door het leven kan gaan. De cover van het boek sluit mooi aan op het onderwerp, het is een cover die een bepaalde rust en verstilling geeft, precies wat het boek ook beloofd te gaan bieden. Ik heb erg veel zin om aan het boek te beginnen.

Wat een bijzonder, intrigerend en inspirerend verhaal is dit. Het verhaal is in dialoogvorm geschreven. Hier moest ik persoonlijk in het begin wel even aan wennen, omdat het heel anders leest dan de meeste boeken. Toch is het bijzonder helder, vlot en toegankelijk geschreven en weet Jos Kersschot zijn kennis en inzichten duidelijk te verwoorden. Zeker doordat hij zijn visie van non-dualiteit bespreekt aan de hand van verschillende concepten en invalshoeken.

Het gesprek is opgedeeld in verschillende hoofdstukken waarin non-dualiteit op verschillende vlakken, invalshoeken en ervaringen gedurende het leven besproken wordt. Ieder hoofdstuk begint met een mooi en inspirerend gedicht. Deze versterken zonder twijfel het verhaal/gesprek van Jos Kersschot. Een aantal hiervan weten me echt te raken, zoals deze:

‘Gewoon zijn. Zonder meer.
Zonder speciale effecten.
Meer is er niet nodig.’

Wat me het meest bijblijft is dat non-dualiteit eigenlijk iets heel simpels is wat bijna niet te beschrijven of te bevatten is, want zodra je erover na gaat denken schiet je al snel in je ego en verwijder je je weer van het zijn. Toch weet Jos Kessels met zijn dialoog me precies te doen inzien wat non-dualiteit is en dat het niet ‘weer’ iets is waarnaar je moet streven of aan moet werken.

Golf en oceaan is een bijzonder, inspirerend en mooi boek. Zeker het dialooggesprek in combinatie met de prachtige gedichten maken het boek tot een bijzonder totaal. Ik heb nieuwe inzichten en kennis opgedaan over non-dualiteit en begrijp nu een stuk beter wat dat inhoudt. Het heeft me zeker anders laten nadenken over het leven en ik vond het erg leerzaam. Voor wie geïnteresseerd is in non-dualiteit is het boek zeker een aanrader.

De achterflap van dit boek inspireerde mij om dit boek te lezen. Ik was er klaar voor om te leren hoe ik mijn papagaaien in mijn hoofd het zwijgen op kan leggen, eindelijk rust in mijn hoofd. Want dat is de insteek van dit boek, er moet tegenwoordig zoveel dat ons hoofd overloopt en als we weten waar dit vandaan komt dan kunnen we er ook wat aandoen, kat in het bakje lijkt mij zo, maar al lezend bekruipt mij het gevoel wat ben ik nu eigenlijk aan het lezen, ik begrijp er niks van.

Waar gaat dit over? Het is nu niet bepaald wat ik verwacht had. De auteur gebruikt twee voorbeelden en de rest van het boek is een groot dialoog, de suggestie wordt gewekt dat er meerdere personen aan die dialogen meedoen maar al lezend merk ik daar zelf niks van.

De auteur probeert in dit boek uit te leggen waar non dualiteit voor staat, alles is Een en ondeelbaar. Waar we op vertrouwen en in geloven zijn overtuigingen, ons ego creëert er een beeld bij met de bij behorende kritische stemmen, want ons ego is gek op overtuigingen en aannames. Alles waarin ik geloofde wordt door de auteur ter discussie gesteld. Hoezo is er een ziel of hoezo zijn er paranormale waarnemingen, hemel of hel? Godsdiensten, spiritualiteit allemaal onderwerpen die door de auteur worden benoemd en wederom ter discussie worden gesteld, want wie heeft ooit de hemel of hel gezien? Of de ziel heb je die ooit gezien? Wat wij erover weten of denken te weten zijn overtuigingen die wij voor waar hebben aangenomen, volgens de auteur bestaat er maar een iets en dat is Zijn, geen woorden om Zijn te beschrijven met Zijn wordt bedoeld een universeel iets wat we als mens allemaal hebben maar door ons ego wordt tegengehouden. Vergelijk de mens als golven uit de oceaan, allemaal verschillende golven en een oceaan, wat ze delen is dat ze bestaan uit zeewater.

Het is een van de weinige boeken waarvan ik niet weet wat ik ervan moet vinden. Enerzijds denk ik je praat alles recht wat krom is, er is geen goed of slecht dader of slachtoffer, er is alleen maar Zijn, in het huidige moment zijn. Dan denk ik zelf dat het merendeel van de mensheid slaaf is van zijn ego, kijk maar eens wat er op dit moment gebeurt in de wereld, het ene nieuws is nog slechter dan het ander. Anderzijds zet de auteur mij wel aan het denken, overtuigingen zijn hardnekkig zolang je leeft heb je geen hemel, hel of ziel gezien, dat klopt maar is dat erg? Is waar ik in geloof nou niet waar omdat ik het nog niet heb gezien? Iedere auteur heeft zijn eigen mening, inzichten en gaven  en dat deelt hij of zij met ons, zijn lezers. Het is aan de lezer om er wat van te vinden. Ik ben mij er wel bewust van geworden hoe snel het ego en dus ook mijn ego etiketten opplakt en al dat gepieker weinig zoden aan de dijk zet zeker als je steeds hetzelfde riedeltje in je hoofd hoort, meer loslaten en in het nu leven is wel een uitdaging.

Wat mij is bij gebleven is het voorbeeld wat in dit boek wordt gebruikt is hoe je naar dingen kijkt een wezenlijk verschil kan uitmaken, drie mensen kijken ieder met verschillende gekleurde glazen naar de maan, zien allemaal een ander gekleurde maan en proberen elkaar te overtuigen van het eigen gelijk, de vierde persoon heeft neutrale glazen en ziet de maan zoals die echt is, wit. Ze laat de overige personen kijken door deze glazen en hun woordenwisseling is van de baan want ze zien nu in dat de maan echt wit is,

Ik weet niet of ik dit boek zal aanraden, het is een boek wat je aanspreekt of je vind het niks.

Op de kaft staat als ondertitel: ‘Op zoek naar de bron van stilte en mededogen’. Wie wil dat niet? Met het lezen van het boek Golf en oceaan heb ik noch de stilte dan wel innerlijke rust gevonden. Het is natuurlijk een inleiding tot non-dualisme. Dus het raakt aan de beginselen, maar geeft nog niet het volledige antwoord op al mijn vragen wat non-dualisme voor mij van toegevoegde waarde zou kunnen zijn. Het lezen van het boek irriteerde me op momenten. Gelukkig was ik niet de enige. De schrijver, Jan Kersschot, is in zijn boek in gesprek met een persoon, die duidelijk zoekend is naar een bepaalde vorm van verlichting. Of misschien, net als ik, naar innerlijke rust. Maar deze persoon is op momenten ook geërgerd. Daardoor was het boek soms onbedoeld ook heel geestig.

Door het lezen van dit boek daagde ik mezelf uit. Mijn innerlijke strijd tussen enerzijds intelligentie en anderzijds het hele principe van ‘het is zoals het is’ (à la het is Gods wil of het gemakzuchtige ik-maak-me-nergens-druk-om-principe), maakte me verward en boos, maar tegelijkertijd ook nieuwsgierig. En in alle eerlijkheid… De boosheid zat vooral in het geraakt worden van mijn ego. Wat een uitdaging het ego los te laten of op zijn minst een minder grote rol te laten spelen. Als ik dat beter zou kunnen, zou ik zeker meer innerlijke rust kunnen ervaren.

De zaadjes zijn geplant en ik ga me zeker verder verdiepen in non-dualiteit. En niet om verlicht te worden, want ik ben geen spiritueel zoeker. En zoals Jan Kersschot zegt: “Je hoeft niet verlicht te worden, want dat ben je al.” Een geruststellende gedachte.

Tip: Niet in één keer uitlezen, maar steeds een stukje. Het even laten bezinken en pas dan weer verder lezen. Het is namelijk geen gemakkelijk leesbaar boek.

Ik zou het boek zeker aanraden aan mensen die open staan om daadwerkelijk naar zichzelf te kijken en bereid zijn hun ego op een lager plan te zetten.

Golf en Oceaan, beiden onderdeel van dat ene dat alles is. Wat wij allemaal zijn voorbij onze persoonlijkheid: gemaakt van hetzelfde water. Zo vertaal ik de titel na het boek twee keer te hebben gelezen. De auteur is in gesprek met een (spirituele) zoeker of meerdere zoekers, dat wordt mij als lezer niet helemaal duidelijk. Een manier die ik verhelderend vind werken en tegelijkertijd soms lastig vond, omdat ik wilde weten wie auteur Jan Kersschot tegenover zich heeft. Als zijn gesprekspartner naar mijn idee iets te gemakkelijk met het antwoord van hem meeging, dacht ik “zou hij met zichzelf in gesprek zijn?” Mijn ego ging er dus gelijk mee aan de haal.

De auteur geeft met prachtige voorbeelden (onder andere Green Park, Tashi en Sonam, het verlaten oude herenhuis) aan waartoe het ego allemaal in staat is als je het toelaat en je in het ego blijft geloven. Verwacht geen suggesties van de auteur hoe je het leven verder moet leiden na meer inzicht over te hebben verkregen over non-dualiteit. Hij legt prima uit waarom hij dat niet doet.

Ik ga Golf en Oceaan absoluut vaker lezen. De kracht zit ‘m voor mij in de herhaling maar ook dit is, zo neem ik nu moeiteloos waar, een trucje van het ego.

Ik had verwacht dat ik met het boek van Jan Kersschot praktische handvaten zou krijgen om de stemmen in mijn hoofd te ontmaskeren en om in een staat van innerlijke rust te komen. Dat was tenminste wat de cover van het boek mijn graag liet geloven, maar ik kwam bedrogen uit.

Ik begon vol enthousiasme met het boek, omdat ik de verwachting had dat ik dát te lezen zou krijgen. Echter, was het ergens teleurstellend om te lezen dat bijna het gehele boek een uiteenzetting was over non-dualiteit, maar dan via verschillende invalshoeken bekeken. Ik kwam moeizaam door het boek heen. Heb het boek zelfs weggelegd en heb toen besloten om opnieuw te beginnen met lezen, vanaf het begin.

Op een gegeven moment had de schrijver me wel te pakken, na een heel langdradig begin en middenstuk. Er verscheen een interessant hoofdstuk ‘wat te doen na het inzicht’. In een dialoog wordt, naar mijn mening terecht aangehaald dat het een beter boek zou zijn als verteld werd hoe het verder aan te pakken. Ik was blij dat ik niet de enige was die deze gedachte had: ‘maar wat nu’. Echter lijkt het daar ‘binnen de wereld van non-dualiteit’ helemaal niet over te gaan.

Daarbij, lijkt Jan me op een ander moment nog een keer te raken, doordat hij metaforen gaat gebruiken om het begrip non-dualiteit uit te leggen. Ik dacht: zou ik het nu eindelijk begrijpen waar het hele boek over is gegaan? Echter, blijft het ergens nog ongrijpbaar en onbegrijpelijk, maar toch heeft Jan ergens wel een deurtje opengezet naar non-dualiteit.

Het boek is vooral raadzaam om te lezen voor personen die interesse hebben in non-dualiteit. Ikzelf vond het over het algemeen een lastig te lezen en te begrijpen boek. Wellicht ook, omdat ik onvoldoende kennis of interesse heb in non-dualiteit. Of is het de manier waarop het geschreven is? Of is het concept non-dualiteit lastig te begrijpen, voor mij, nu?

Of ik het boek de volgende keer zelf uit de boekenkast zou pakken, nee ik denk het niet. Maar zeg nooit, nooit.