De vijfde dementie

De titel van dit boek geeft aan dat het over dementie gaat, maar wekt ook vragen op. Ik lees graag meer over de binnenwereld van mensen met dementie. Aan de titel denk ik te zien dat de auteur hier duidelijk een andere visie op heeft dan de meeste mensen. De cover is een foto van Evelien Pullens met haar moeder. Het is een mooie foto die ook het gevoel geeft dat het boek persoonlijk en open is.

Mijn ideeën over het boek klopten zeker. Evelien gaat diep in op wat mensen met dementie beleven en, zoals de titel misschien al doet vermoeden, het idee dat deze mensen dingen ervaren in een andere dimensie. Dit klinkt wellicht vreemd, maar als je dit boek leest is het dat zeker niet.

‘Ik ben begonnen aan een nieuw hoofdstuk, want mijn hoofd is stuk.’

Eveliens kijk op dementie is verfrissend maar daarnaast ook erg troostend. Zelf doet ze readings en healings en gebruikt naast situaties met haar eigen moeder ook voorbeelden uit haar werk. Deze voorbeelden maken heel goed duidelijk wat zij vertelt en zijn ook gemakkelijk om aan te relateren. De meeste van ons hebben deze dingen namelijk wel eens meegemaakt of gehoord. Het verliezen van geheugen is en blijft een moeilijk en naar iets, maar er lijkt iets nieuws voor in de plaats te komen. Verwondering en onbevangenheid. Samen met de herinneringen uit het verleden ook een kans om los te laten wat iemand soms al een leven lang meedraagt.

Dit is een mooie boodschap. Ik herkende best veel situaties en zal mijn best doen haar open houding aan te nemen in de toekomst. Ik denk inderdaad dat wat verwarde taal (dementees) lijkt, soms toch een boodschap of betekenis heeft die wellicht niet goed overkomt, bijvoorbeeld door het vervangen van woorden of het niet begrijpen van de context. Het verhaal wordt tevens aangevuld met quotes en verhalen van haar eigen moeder en met tips. Zeker een aanrader! Leest gemakkelijk weg en kan voor iedereen nuttig zijn.

Het boek zelf begint al heel intiem. Op het omslag komen de schrijfster en haar moeder met hun foto direct bij je binnen, en het is bijna een “dun en fragiel” boekje.

De schrijfster is zelf reader en healer, en in dit boek geeft ze ook voorbeelden hoe ze die kwaliteiten heeft kunnen inzetten om mensen met dementie via een andere weg te kunnen bereiken, begrijpen en helpen. Zelf hoef je die kwaliteiten niet te bezitten om van dit boek te kunnen leren.

WAT IS DIT EEN MOOI BOEK!!!

Evelien Pullens vertelt heel open over haar moeder en zichzelf. Want door dementie verandert niet alleen de dementerende, ook voor de naasten verandert er veel. En of je het wilt of niet, daar heb je dan wel mooi mee te dealen.

Voor mij geeft de schrijfster een hele mooie andere kijk op het begrip dementie. Want wat als de dementerende niet “onze” wereld verlaat, maar juist door de dementie in staat is om weer terugkeren naar een wereld waar we allemaal vandaan komen, en die wij misschien zelfs zijn kwijtgeraakt? De wereld van open naar de wereld en jezelf kunnen kijken, onbevooroordeeld, en nog zonder waarden of normen. Een andere kijk op het “kinds” (weer kind) worden van ouderen. De titel van het boek is dan ook zeer doordacht gekozen. Aan ons de opgave om in het belang van de dementerende via dit boek te leren hoe wij hen in deze dimensie weer kunnen bereiken.

Door de veranderingen in de hersenen (vooral het loslaten van remmingen) zijn veel dementerenden eindelijk weer in staat om datgene aan te gaan en op te lossen wat ze bij hun “volle verstand” nooit konden. Evelien geeft hele mooie voorbeelden van hoe mensen in het verzorgingshuis van haar moeder op het laatst nog in het reine konden komen met zichzelf en hun naasten. Het boek is van begin tot eind heel intiem, en neemt je mee met wat er in het verzorgingshuis allemaal speelde, met ontroerende voorbeelden.

Evelien geeft je handvatten om met andere ogen te kijken naar de wereld van de dementerende en vervolgens op een andere manier het contact aan te gaan. En dat vraagt ook iets van jezelf en van de verzorgenden. Soms moet je dan maar dingen los zien te laten of over je eigen ego en beperkingen heen stappen. Als je dat kunt, kun je de laatste fase voor de dementerende en jezelf met liefde en begrip volbrengen.

Ik zit zelf midden in dit proces, en ik ben er nog niet. Maar dit boek helpt me wel om met meer zachtheid te kijken naar mezelf, en vooral om te zoeken naar een nieuwe ingang naar mijn naaste. En zo te waarderen wat er nog wel (opnieuw) mogelijk is, en mezelf toe te staan om ook te rouwen over het verlies. Het rouwen is mijn eigen weg, en dus is het aan mij om ervoor te zorgen dat dit niet tussen ons komt te staan. En als ik dat even niet kan, mag ik gewoon even afstand nemen voor mezelf. En uiteindelijk daarmee ook voor mijn naaste.

Dit boek zou verplichte kost moeten zijn bij iedere opleiding in de zorg, en voor mensen die persoonlijk te maken krijgen met dementie (en dat zullen er steeds meer worden).

Een fragment uit de recensie van NBD Biblion:

“Een werk, met illustraties van haar moeder en tips, dat troost, acceptatie en praktische handvatten biedt. Zeer aanbevolen.”

Allereerst het omslag: een prachtige foto van moeder en dochter sieren de kaft in bescheiden grijstinten! De eerste indruk van het boek werd eigenlijk ook mijn definitieve, want ik ben gaan lezen en was geraakt door de manier waarop het verhaal wordt verteld.

Dit boek gaat over een zwaar onderwerp, namelijk dementie. Het is een ziekte die zoveel verdriet, onbegrip, angst en verlies teweegbrengt. De manier waarop Evelien Pullens haar verhaal vertelt, maakt dat ik door haar ogen op een zoveel mooiere manier kan kijken naar wat zich afspeelt in het hoofd/leven van iemand, in dit geval haar moeder, met dementie.

Het is heel bijzonder om te lezen hoe haar gave maakt dat zij dat wat haar moeder doormaakt zo mag beleven. Maar ook dat zij met inzet van haar gave anderen mag helpen bij de manier van omgaan met iemand die dementie doormaakt.

Wat mij erg raakt zijn de bijzondere uitspraken van Margriet, de moeder van Evelien. De uitspraak in de inleiding: ‘Ik wil niet zo lang mogelijk leven, maar leven zo lang als nodig is’, is na het lezen van het boek een bijna vanzelfsprekende uitspraak. Dit komt doordat ze meer begrip en inzicht heeft gecreëerd, waardoor ik als lezer met een andere blik kan kijken naar het proces van dementeren.

Mooi omschreven: ‘verglijden in een andere dimensie, waarin onze dagelijkse werkelijkheid niet past’, maar vooral:  ‘het verwerken van trauma en onverwerkt verdriet’, en nog een stukje ‘doorleven’ op het gebied van zielsniveau en dus als spiritueel proces, hebben mij een zoveel completer beeld gegeven op de weg van dementie.

Dit boek maakt dat ik toch weer zoveel meer heb mogen lezen over hoeveel ‘rijker’ dit proces aan beiden kanten van de relatie (patiënt/gezin/partner) zou kunnen worden wanneer men het vermogen heeft er ook op de door Evelien beschreven manier naar te kijken.

Een ieder die te maken heeft met iemand met dementie zou het denk ik heel veel steun kunnen bieden, maar vooral ook meer begrip kunnen laten ontwikkelen. Daarom zou dit boek zeker een aanrader zijn voor anderen.