De sjamanistische weg van verlichting

Met veel enthousiasme ontving ik De Sjamanistische weg van verlichting van Alberto Villoldo. De voorkant van het boek ziet er heel vrolijk uit. De beschrijving op de achterkant sprak me enorm aan. Het gaat over intense gebeurtenissen waarvan de emoties ons systeem vervuilen. Dit komt doordat emoties vaak niet of niet goed worden verwerkt. Door sjamanistische wijsheden leren we om deze emoties te uiten en echt te voelen. Ook leer je om op een positieve manier mensen en situaties los te laten, waardoor je heel schoon kan terugkeren naar de natuurlijke innerlijke rust.

Aan de slag

Dat dacht ik na het lezen van de achterkant. “Er is werk aan de winkel.” Alle onopgeloste emoties die ik in me heb, kan ik nu op een goede manier verwerken. Het eerste deel van het boek liet me niet meer los, telkens wilde ik weer lezen. Vooral ook omdat ik doorkreeg hoe ik dus beter met emoties om kon gaan: Je moet ze niet verbergen. Laat ze komen en kijk ernaar. Doe niks met je emotie, maar kijk alleen van de zijlijn toe. Een echt natuurlijke emotie neemt na een paar seconde af, dan kan je het loslaten. Het zijn namelijk gevoelens, want emoties zijn oud, vermoeiend en in het primitieve brein geprogrammeerd. Het is het verhaal dat je erbij hebt, dat de emotie maakt, maar we zijn in de ban van een sentimenteel en onecht verhaal over al die emoties. We denken dat we huilen omdat we verdrietig zijn, maar eigenlijk zijn we verdrietig omdat we huilen.

Inzicht

Deze benadering gaf mij een heel rijk inzicht. Ik heb het ook gelijk toegepast in mijn dagelijks leven. Ik voelde een soort opluchting dat ik mijn emoties niet mijn dag laat bepalen. Ik luister naar mijn gevoel en geef deze alle ruimte om er te zijn. Of dit gevoel nou prettig is of niet, ik kijk ernaar en laat het over me heen komen tot het vanzelf oplost. Het verdwijnt niet naar de achtergrond, want dan maak je er weer een emotie van die later terugkomt. Nee, ik laat het gevoel er net zo lang zijn tot het zichzelf oplost. Wat een mooie manier van leven. Het vraagt enige oefening, maar dat geeft niet.

Langdradig

Helaas, de eerste 100 bladzijden was nog aardig door te komen. Hoewel ik het boek toch steeds minder graag weer oppakte. Maar de tweede helft van het boek is me gewoon niet meer gelukt om te lezen. Ik kreeg steeds meer het gevoel van “Ja, nou weet ik het wel hoor.” Het is een heleboel tekst, dat eigenlijk steeds weer naar hetzelfde leidt. Ik heb het boek een tijd weggelegd en tot drie keer toe weer geprobeerd op te pakken, maar nee, het lukte toch echt niet. Nu ik het boek er weer bij heb om deze recensie te schrijven merk ik dat ik weer geïnteresseerd ben in het allereerste hoofdstuk, maar de rest is voor mij niet door te komen.

Iedereen is anders

Dit is mijn bevinding van het boek. Ik hoop dat anderen niet net als ik alleen het begin interesseert, maar dat het boek jou van begin tot eind blijft boeien. Zo veel verschillende mensen, zo veel verschillende boeken, zo veel verschillende meningen. Wie weet als ik wat verder ben in mijn ontwikkeling met het eerste deel van het boek, pak ik het toch weer is op. Het blijft me namelijk wel trekken, maar blijkbaar ben ik er nog niet helemaal klaar voor. Ik ben wel heel blij dat ik het boek ben gaan lezen, want de les die ik eruit heb kunnen halen is heel fijn: Stop niet alles weg, ook minder leuke gevoelens krijgen bij mij nu een kans om zich te laten zien.