Als vrouwen de aarde dragen

Zeg het maar: wat zou er gebeuren als de aarde door vrouwen zou worden gedragen? Is dit een boek dat alleen maar vrouwen zal inspireren, of kan het mij als niet-vrouw ook inspireren?

De oorspronkelijke Engelse titel: “If women rose rooted” vond ik beter bij de boodschap van dit boek passen. Waar Sharon in de eerste helft van het boek veel negatieve kanten van het masculiene laat zien, trekt ze dat in hoofdstuk 7 weer recht door het herstel van de balans te benoemen. Zo zou ik het ook willen zien, dat de ongelijkheid in balans zou komen, en de aarde gezamenlijk kan worden gedragen. Daarnaast vind ik het beeld van geworteld zijn ook beter bij de stijl van het boek passen. Vrouwen die steviger geworteld worden, in combinatie met de vele natuurverhalen over bossen, moerassen, heidevelden en selkies (zeehonden).

Bij het lezen zou je soms bijna de diepere boodschap vergeten. Ik heb gesmuld van de vele verhalen uit de Keltische mythologie. Die waren veelal nieuw voor me. Het boek is heel goed opgebouwd. Het pad van de heldin wordt beschreven in een aantal hoofdstukken, en ieder hoofdstuk heeft eenzelfde structuur. Die bestaat steeds uit de ervaringen uit het leven van Sharon, een bijpassende mythe en een ontmoeting met een andere vrouw en haar ervaring. Daarbij spaart de schrijfster zichzelf niet, en geeft je een inkijkje in haar succes, haar falen en haar strijd. Waardoor het makkelijker wordt om je met haar te identificeren. Uiteindelijk geeft ze de boodschap om dicht bij jezelf te blijven en je eigen pad te volgen. Waar het merendeel van de vrouwen uit het boek daarvoor afgelegen en ongerepte natuur kiezen, zijn er ook vrouwen die in de hectiek van een stad hun pad hebben gevonden.

Ik miste één aspect in dit boek. De ontwikkeling van de vrouwen in dit boek waren mogelijk, omdat ze daarvoor de kans kregen. De schrijfster zelf kon terugvallen op haar oude werk, om zodoende haar pad later met weer nieuwe middelen op te kunnen pakken. Dit boek zal zeker vele vrouwen inspireren. Maar het lijkt me lastiger om je droom te verwezenlijken als je daarvoor niet de middelen of vrijheid hebt.

Het boek heeft mij tenslotte ook geïnspireerd  ook al ben ik geen vrouw, en ik heb de inhoud opgezogen. Sharon heeft een hele fijne stijl die makkelijk leest. En ondertussen zet ze je aan het denken over je eigen rol en mogelijkheden daarin om de aarde meer gezamenlijk te dragen.

Bepaald geen leesboek. Het is niet echt een doorlopend verhaal maar wel verhalend over mythes en geschiedenis, gecombineerd met eigen ervaringen, verschillende studies en interviews.
Dat is ook gelijk mijn kanttekening want het komt de leesbaarheid niet ten goede. Ik hoopte inspiratie te vinden over hoe vrouwen hun vrouw-zijn ten volle kunnen ervaren vanuit het Keltisch perspectief. Dat is slechts ten dele gelukt.

De opmaak draagt ook niet altijd bij aan de leesbaarheid. Het komt ook regelmatig voor dat er geen alinea van gemaakt is wanneer een ander persoon iets zegt of de schrijfster zelf het woord weer neemt. Dat is verwarrend en daardoor moest ik meer dan eens terug bladeren om het nog te kunnen volgen.

De schrijfster beschreef diverse plaatsen waar zij gewoond of gewerkt heeft en dat riep bij mij mooie herinneringen op. Haar verbondenheid met het landschap is haast voelbaar, ook heel beeldend geschreven. Omdat ik op de meeste plaatsen zelf geweest ben raakte dit mij ook meer. Soms wil ik dieper in een onderwerp duiken en dan ga ik daar ook andere bronnen voor onderzoeken. Het bleek dat interessante retraitecentra en mooie initiatieven niet meer bestaan. Dan werd het goed duidelijk dat het boek al bijna 10 jaar oud is. Echt jammer want het haalt de actualiteit uit het boek.

Wat mij wel bijblijft van het boek zijn de mythes en verhalen. Daar zit altijd een diepere waarheid en wijsheid in verscholen en het is aan mij om deze eruit te halen. En een ieder zal daar ook weer iets anders uit kunnen halen.

Ik geef het boek 2,5 sterren. Ik zal het aanraden aan mensen met interesse in Keltische spiritualiteit al denk ik dat er inmiddels betere boeken zijn die dit onderwerp behandelen.

Het boek bevat veel inspirerende verhalen uit de Keltische mythologie. Dit vond ik echt interessant. Het gaat over vrouwen en hoe vrouwen gezien werden en worden. En wat vrouwen kunnen doen om in hun kracht te staan. Zoals de schrijfster zelf aangeeft. Het is een gids voor innerlijke transformatie.

           “O vrouw

Herinner je wie je bent

vrouw

je bent de hele aarde”

Ik had wel echt de tijd nodig om dit boek rustig te lezen en op me in te laten werken. Soms kostte het me wel wat moeite om erbij te blijven. Ik vind het niet te vergelijken met het lezen van bijvoorbeeld een een roman.

Achterin het boek vind je het Postscriptum. Dit vond ik voor de verdieping een mooie aanvulling en afsluiting.

De zeer uitgebreide Noten lijst achterin vond ik ook heel handig. Door de ‘noten’ tussendoor las ik er minder snel overheen en ging ik de uitleg/aanvulling erbij zoeken.

Ik vind dit een interessant boek waar je echt even de tijd voor moet nemen.

“Tenslotte vergt deze weg dat we in onze kracht gaan staan … Om sterk en stevig op te rijzen, zoals bomen. “

Toen ik het eerste hoofdstuk van ‘Als vrouwen de aarde dragen’ las, merkte ik dat het verhaal mij meteen raakte. Ik werd meegenomen in een wereld waar vrouwelijke kracht en de natuur met elkaar worden verbonden. Het verhaal en de inzichten inspireerde me om bewuster stil te staan bij mijn eigen plek in het grotere geheel. Het is zo mooi om te lezen dat wij vrouwen in deze hectische tijd geleefd worden en daardoor ver van onze ware zelf af komen te staan, bij het lezen heb ik echt gevoeld dat het klopt, dat wij van oorsprong een andere houding hebben dan wat ons in al die jaren en jaren is aangeleerd. Het is een ontzettend mooi boek wat met zachtheid is geschreven, het heeft mijn hart geopend.