Tweeling alleen

Toen ik de titel las, dacht ik: dit boek wil ik graag lezen. Om meer te weten over tweelingen en verlies. De titel sprak mij aan om dat ik, een neem ik aan, een twee-eïge tweeling ben. Mijn moeder kreeg een miskraam en ik bleef zitten.

Als klein kind werd er altijd tegen mij gezegd, door mijn moeder: ‘jij hebt die andere eruit gegooid. Jij bent de sterkste en de dikste.’ Dat dik zijn heeft mijn hele leven beheerst.

De “technische kant” van het boek vind ik zeer interessant. Ook de verhalen van mensen die hun tweelingbroer of tweelingzus verliezen in diverse levensstadia. Dit raakte mij zeer en er is voor mij ook herkenbaarheid. Het ik-zelf en met name het hechtingsproblematiek en verlatingsangst speelt een grote rol in mijn leven. Ik vond het fijn om dit te lezen in het boek, dat ik hierin niet alleen sta.

Persoonlijk vind ik het boek een eyeopener en een aanrader voor mensen die een tweeling zus of broer hebben verloren. Maar ook voor met name de ouders van de tweelingen-alleen, hun zussen of broers, overige familie en vriend(in)en.

Toen ik aan Tweeling alleen begon, hoopte ik iets meer te leren over wat het met je doet om je tweelinghelft te verliezen voor de geboorte. Hoewel het thema me erg aansprak, voldeed het boek niet helemaal aan mijn verwachtingen. Het gaat in dit boek met name over het verlies van een tweelinghelft tijdens of na de geboorte. Dit maakt dat het boek is geschreven voor een zeer specifieke doelgroep, wat het voor een groter publiek niet direct interessant maakt.

De schrijfstijl van Joan Woodward is duidelijk, maar soms erg theoretisch waardoor het verhaal wat afstandelijk aanvoelde. Wat me wel bijblijft, is de sfeer van leegte en verwarring na het verlies – dat is mooi en herkenbaar beschreven. Toch miste ik momenten van echte emotionele diepgang. Er staan wel ervaringsverhalen in, maar op de een of andere manier word ik daar niet door geraakt.

Het hoofdstuk waarin het werk van Alice Miller wordt aangehaald, heeft me zeker wel geboeid en inzichten gegeven. Ik was al bekend met een deel van haar werk en dit hoofdstuk heeft me nog meer geleerd over haar gedachtegoed en theorieën. Daar heb ik dan ook zeker iets aan gehad. Wat mij betreft had er wat meer van dit soort theorie en gedachtegoed in het boek verweven mogen worden.

Ik zou Tweeling alleen niet direct afraden, maar ik zou het vooral aanraden aan lezers die daadwerkelijk een tweelinghelft hebben verloren. Voor mij persoonlijk sloot het niet helemaal aan bij mijn verwachtingen en dat was een teleurstelling. Desalniettemin is het een goed geschreven boek waar mensen die met dit thema te maken hebben, zeker iets uit kunnen halen. Ik geef het daarom drie sterren.

Tweeling alleen maakt diepe indruk door de verhalen van zoveel tweelingen-alleen. Iedereen reageert op zijn eigen wijze, maar de rode draad is een gemis dat dieper gaat dan het verlies van een dierbare. Omdat ikzelf, vrij vroeg in de zwangerschap de andere ‘helft’ verloor, herken ik op een diep niveau de gevoelens die beschreven worden. Deze fase waarin een tweelinghelft overlijdt, wordt overigens niet besproken, omdat bijna nooit aangetoond kan worden dat er sprake was van een tweelingzwangerschap. Maar toch zijn de aangehaalde gevoelens voor mij herkenbaar, zoals rouw, verdriet, verlatingsangst, problemen met de hechting, schuldgevoel om te leven terwijl de ander gestorven is en het gevoel voor twee te moeten leven.

Toch had ik gehoopt meer handvatten te krijgen om deze diepe gevoelens te kunnen verwerken en daardoor los te kunnen laten. De meeste aandacht ging echter naar de ervaringen van de tweeling-alleen. Hoe hecht de band is van tweelingen, kwam erg duidelijk naar voren en ook het verschil in beleving, afhankelijk van de fase waarin dit drama zich voltrokken had. Die verschillen en de afzonderlijke reacties op het verlies werden duidelijk belicht.

Belangrijk is het dat dit thema aandacht krijgt, voor de tweelingen-alleen, maar zeker ook voor ouders, andere gezinsleden en familie. Zij kennen als eenling niet de impact van het verlies van de ander, zoals een tweeling die ervaart. Ook hulpverleners kunnen veel profijt hebben van dit boek door een dieper begrip te krijgen voor dit fenomeen, zodat tweelingen-alleen zich begrepen gaan voelen, erkenning krijgen voor hun gevoel en de kans krijgen hun eigen leven te mogen en kunnen leiden, in hun kracht te komen staan en een ‘leven alleen’ weer waardevol te maken.

Bij de recensentenoproep van AnkhHermes zag ik het boek ‘Tweeling alleen’ van Joan Woodward voorbij komen. Als tweeling was ik erg benieuwd naar dit boek.

Als deel van een tweeling was ik heel benieuwd naar dit non-fictie boek van Joan Woodward, dat vooral het gegeven heeft beschreven hoe mensen (delen van tweelingen) het hebben ervaren als het andere deel van de tweeling overlijdt (voor/tijdens de geboorte, tijdens de kinderjaren of in de volwassenheid). Gelukkig hoef ik dit nog niet mee te maken en is mijn zusje nog in leven. Toch zal het ooit gebeuren dat ook één van ons een ‘Tweeling alleen’ is.

Het fijne aan dit boek was dat er niet alleen beschrijvende gedeeltes waren uit het onderzoek naar voornamelijk hechting, maar dat er ook veel persoonlijke verhalen van ‘Tweelingen alleen’ in stonden. Joan Woodward heeft daarbij verschillende mensen aan het woord gelaten.

Wat ik erg mooi vond is hoe er beschreven werd dat er tussen tweelingen zo’n intense band is, ondanks dat sommigen elkaar nooit hebben mogen leren kennen. Dat deze bonding dus al in de baarmoeder begint. Ook ik heb altijd een bepaalde connectie gehad met mijn tweelingzus ten opzichte met de band met mijn andere zus.

Een erg interessant boek, dat ik zeker zal aanraden aan mensen die meer over tweelingen en hun band willen weten. Om er ook voor tweelingen te zijn als de andere helft overlijdt, ondanks dat ze misschien al volwassen zijn en hele verschillende levens hebben. Ook dan is er nog altijd een speciale band!