Onder hoogspanning

Toen ik aan Onder hoogspanning begon, hoopte ik nieuwe inzichten te krijgen over de impact van stress en trauma op het zenuwstelsel. Daarnaast wilde ik ontdekken hoe ik deze kennis kon inzetten voor mijn eigen ontwikkeling en in mijn rol als moeder en professional.

Na het lezen kan ik zeggen dat het boek volledig aan mijn verwachtingen voldeed. De schrijfstijl is helder en toegankelijk, ondanks de zware thematiek. Anna weet complexe materie op een begrijpelijke manier uit te leggen, waardoor het boek vlot leest. Wat me vooral bijblijft, is hoe diep trauma’s die je oploopt als kind doorwerken in het lichaam en hoe neurologische ontregeling het leven van iemand kan beïnvloeden. Anna gaat specifiek in op de effecten van langdurige stress en de fysieke en mentale uitputting die dit teweegbrengt. De oefeningen en de vragenlijst in het boek hielpen me de stof persoonlijker te maken en actief aan de slag te gaan. Dit maakte het niet alleen een leerzame, maar ook een praktische leeservaring.

Een praktische tip van Runkle in dit boek die ik heb toegepast, is dagelijks mijn gevoelens opschrijven. Dit helpt me niet alleen mijn emoties beter te begrijpen, maar ook om meer in contact met mezelf te komen. Het is een waardevol hulpmiddel voor zelfreflectie en het verhelderen van mijn gedachten.

Sommige stukken raakten me diep. Het inzicht dat trauma’s uit de kindertijd de hersenontwikkeling kunnen verstoren, kwam overeen met wat ik al wist. Anna legt echter op een heldere manier uit hoe en waarom dit gebeurt, wat mijn begrip aanzienlijk heeft vergroot. Ze biedt bovendien een gedegen uitleg over waarom trauma in de kindertijd anders werkt dan bij volwassenen. Als professional die met kinderen werkt, wist ik al dat trauma de hersenontwikkeling kan verstoren, maar door dit boek begrijp ik nu veel beter waarom en hoe dit precies gebeurt.

Hoewel ik het interessant zou vinden om meer te lezen over trauma dat bij volwassenen is ontstaan, begrijp ik nu waarom dit onderwerp niet in het boek aan bod komt. Het boek heeft me helder inzicht gegeven in het verschil in de manier waarop trauma in de kindertijd en bij volwassenen het zenuwstelsel beïnvloedt.

Al met al ben ik erg blij dat ik Onder hoogspanning heb gelezen. Het heeft mijn inzicht in de impact van stress en trauma vergroot en me geholpen deze complexe thema’s beter te begrijpen. Het heeft me niet alleen aan het denken gezet, maar ook uitgedaagd om mezelf verder te verdiepen in deze onderwerpen. Ik zou het zeker aanraden aan anderen die geïnteresseerd zijn in de effecten van trauma, of het nu voor persoonlijke groei is of voor professioneel gebruik.

Onder hoogspanning, de titel is veelzeggend en past uitstekend bij het onderwerp van het boek. Ik wist niet wat ik moest verwachten bij dit boek want het gaat over iets wat mij na aan het hart ligt, maar ik ben blij dat ik het heb gelezen. Hoogspanning is wat het lichaam te verduren heeft als gevolg van een trauma in de vroege kinderjaren. Trauma, de auteur noemt het Kindertijd-PTSS, laat diepe sporen na in het lichaam, mentale en fysieke klachten. Stresshormonen zorgen voor gespannen spieren doordat het lichaam steeds in het standje vluchtgedrag staat, deze knop gaat nooit uit. Chronische klachten en ziekten die je leven beïnvloeden liggen in het verlengde hiervan. Dit is allemaal een gevolg van een ontregeld zenuwstelsel waardoor je vaak anders reageert dan iemand zonder trauma. Je wordt sneller geprikkeld, hebt wisselende stemmingen en verslavingen zijn een aantal voorbeelden van een ontregeld zenuwstelsel.

De auteur heeft een prettige schrijfstijl en hoe moeilijk het onderwerp ook is, als lezer begrijp je wel wat je leest. Al mis ik wel een bepaalde diepgang, maar naar mijn idee is dat ook niet de insteek van dit boek. De focus van dit boek ligt duidelijk bij het aandragen van het oplossen van je trauma middels schrijven via een stappenplan. Bestaande therapieën zoals gesprektherapie of cognitieve therapie doet de auteur af als niet werkbaar en in feite schiet het zijn doel voorbij want door het steeds te hebben over je trauma word je steeds opnieuw emotioneel getriggerd. Nee, volgens de auteur is de enige oplossing zelfgenezing via het opschrijven van je gevoelens, maar dan wel via een bepaald stappenplan.

Ik ben zo’n kind met een trauma en ik deel haar visie niet helemaal. Bestaande therapieën hebben mij op bepaalde momenten wel geholpen maar ik realiseerde dat alleen praten mij niet zou helpen, dus ben ik gaan schrijven. Weken heb ik geschreven en toen ik hiermee klaar was vond ik rust, mentale rust. Fysiek kamp ik nog steeds met veel spanning die in mijn lijf zit opgeslagen, als ik weer eens word getriggerd dan is mijn lichaam erg gespannen alsof mijn lichaam nog steeds denkt: ‘ik moet vluchten’.

Ik denk dat iedereen ander is, ieder trauma is anders en wat voor de een werkt hoeft voor de ander niet te werken. Mijns inziens is dat je wel een trauma hebt maar je bent meer dan alleen een trauma. De weg naar genezing is voor iedereen anders maar het doel is hetzelfde, vinden wie je echt bent, wie jij echt bent zonder de last van het trauma. Maar dat kost tijd heel veel tijd.

Ik zou het boek zeker aanbevelen, ik ben oprecht dankbaar dat ik in korte tijd boeken heb gelezen die mij een andere kijk op mijn trauma hebben gegeven. Geen enkele therapeut heeft ooit tegen mij gezegd dat door een trauma je zenuwstelsel ontregelt raakt. Doordat ik het nu wel weet vallen de laatste puzzelstukjes op zijn plaats. Nu begrijp ik waarom ik mij zo vaak anders voel dan andere mensen en waarom ik in bepaalde situaties anders reageer dan je zou mogen verwachten. Ik leer mijzelf hierdoor beter kennen en begrijpen.

De laatste jaren ben ik heel erg bezig met het helen van mijn (jeugd)trauma’s.

In de inleiding wordt aangegeven dat dit een hele nieuwe manier is om met trauma om te gaan. Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Dingen opschrijven en mediteren is voor mij niet echt iets verrassends.  De methode toepassen kost je een uur per dag en dat vind ik eerlijk gezegd behoorlijk veel.

Ondanks dat de methode mij niet aanspreekt, vond ik de informatie in het boek wel erg interessant. Zo ben ik toch weer meer achter traumagedrag gekomen dan ik wist dat aanwezig was. Leerzaam! Vooral het deel over je niet verbonden voelen met andere mensen was heel erg herkenbaar voor mij.

Het boek is ook absoluut confronterend. En heeft me flink aan het denken gezet. En hopelijk heeft het me weer een extra duwtje in de goede richting gegeven. Ik zal in elk geval nog vaker aan dit boek terugdenken.

“Het is mijn missie om het paradigma van traumaheling te veranderen, afstand doen van het idee dat experts het antwoord hebben en jij van hen afhankelijk bent, en het idee toelaten dat jij jezelf kunt helen.”

Deze woorden van Runkle maakten me nieuwsgierig. Ze stelt dat gesprekstherapie en medicatie nauwelijks effect hebben op het helen van trauma’s. Als ervaringsdeskundige van vroegkinderlijk trauma heeft ze daarom haar eigen methode uitgevonden die naar eigen zeggen wél helpend is. Haar methode, de ‘Dagelijkse oefening’, is een vrij simpele schrijfoefening, gevolgd door meditatie.

Wat me bij de inleiding meteen al opvalt, is de aantrekkelijke schrijfstijl, die zelfs medische informatie helder weet uit te leggen. Naast deze uitleg en de beschrijving van de nieuwe manier van traumaverwerking, bevat elk hoofdstuk checklists, vragen, werkbladen en opdrachten. Deze helpen je om de lessen te integreren in je dagelijks leven.

Het laatste hoofdstuk ‘Helemaal je ware zelf worden’ is een waardevolle afsluiting om je gaven en talenten te ontdekken, want jezelf helen is ook jezelf worden. De lijst van mogelijke gaven is vrij summier, maar wellicht is dit ook moeilijk te vatten in één hoofdstuk. Het geeft wel stof tot nadenken over wie je diep vanbinnen bent, wat je unieke gaven zijn en waar je plezier aan beleeft.

Al met al is Onder Hoogspanning een aanrader voor iedereen met (vroegkinderlijk) trauma, die therapieën en medicatie heeft geprobeerd zonder resultaat. Maar, zoals Runkle zelf zegt, ook mensen die geen PTSS hebben, kunnen met deze methode zichzelf helen. Het enige wat je nodig hebt is pen en papier. Hier wil ik aan toevoegen dat je ook een behoorlijke dosis discipline nodig hebt, want de ’Dagelijkse oefening’, dien je twee keer daags te doen; te beginnen met de schrijfoefening, gevolgd door een meditatie.

Op basis van de schrijfstijl, nieuwe inzichten en praktische tools die je als lezer krijgt, beoordeel ik dit boek met 4 sterren.

Het boek Onder Hoogspanning intrigeerde mij alleen al vanwege de titel. Ik keek er dan ook erg naar uit om aan dit boek te beginnen om te ontdekken hoe de auteur Anna Runkle haar leven heeft weten om te buigen en zelfs een hele community heeft opgebouwd ondanks haar kindertijd-PTSS. Of wellicht kan ik beter zeggen: vanwege haar complexe PTSS dat terug te herleiden is naar haar kindertijd.

Vooral boeken waarbij schrijvers hun eigen leven blootgeven om vervolgens de lezer mee te nemen in hun helingsreis, vind ik inspirerend om te lezen. Anna geeft wel kleine inkijkjes en in hoofdlijnen kun je haar proces volgen, maar ze neemt je niet volledig mee op haar reis. Dit komt ook omdat er in het boek veel aandacht wordt besteed aan uitleg over ontregeling van het zenuwstelsel als gevolg van kindertrauma, hoe je hier achter komt en wat je het beste kunt doen om jezelf te reguleren.

Hierdoor is het een praktisch boek geworden, waardoor je aan de hand van oefeningen, vragen, uitleg en onderbouwing zelf kan gaan ontdekken wat de gevolgen zijn van vroegkinderlijk trauma op je leven en hoe je dit kunt helen. Ik heb hier persoonlijk al veel werk in verzet, maar toch gaven de vragen en voorbeelden mij stof tot nadenken. Het boek nodigde mij dan ook uit om verder te reflecteren en werkelijk toe te geven hoe groot de effecten kunnen zijn van trauma, vooral als deze gerelateerd zijn aan je kindertijd. Dit voelde op sommige momenten confronterend aan.

De grootste oplossing die Runkle aandraagt voor zelfheling is de zogeheten Dagelijkse Oefening. Als ze hierover schrijft, voel je de bevlogenheid die ik soms in andere passages van het boek miste. Voor mij is schrijven en mediteren niet nieuw. Anna geeft echter wel een nieuwe kijk hierop en het heeft mij zeker gemotiveerd om mijn gevoelens weer van mij af te gaan schrijven.

Ik kon mij niet in alle standpunten en uitleg van de auteur vinden. En ik vind het ook heel belangrijk dat als je op het pad van heling stapt, er dan wel een bepaalde veiligheid moet zijn om naar je trauma’s en het effect hiervan op je leven te kunnen kijken. Ik denk dat Anna dit zelf bereikt heeft door de Dagelijkse Oefening herhaaldelijk te doen. Dus daar zou je dan wel voor open moeten staan, om het meeste uit de aanwijzingen te kunnen halen.

Zelfreflectie en in staat zijn om naar je eigen handelen te kijken, is voor veel mensen nog een uitdaging. Echter, om met de woorden van Anna te spreken: “Jij bent en blijft de enige die jouw traumatische wonden kan helen”. Ik hoop dat velen dit als een uitnodiging zien en op zoek gaan naar wat voor hen werkt.

Het was vooral de ondertitel van dit boek die me aansprak en nieuwsgierig maakte: een ontregeld zenuwstelsel door trauma uit je jeugd. Ik had er nooit zo over nagedacht maar ‘onder hoogspanning’ is echt een heel geschikte titel voor een boek dat gaat over een ontregeld zenuwstelsel.

Ik was blij verrast dat Anna Runkle verwijst naar het boek Complexe PTSS van Pete Walker, dat vind ik namelijk één van de beste boeken die ik tot nu toe over trauma heb gelezen. Dit maakte me nog nieuwsgieriger. Dat in combinatie met de makkelijk te lezen schrijfstijl van Anna Runkle, maakte dat ik het boek eigenlijk niet meer wilde wegleggen en ik het ook vrij snel uit had.

Ik vind het altijd heel fijn wanneer een boek concrete tools geeft om toe te kunnen passen en eigenlijk staat dit hele boek daar in het teken van. Het geeft je namelijk de “Dagelijkse Oefening” om elke dag twee keer te doen, om zo te helen van kindertijd trauma, zoals de schrijfster het noemt. Ik heb de oefening inmiddels al een aantal keer gedaan en ik denk zeker dat het een verschil kan maken voor mensen die een C-PTSS diagnose hebben. Naast deze oefening benoemt Anna Runkle nog een aantal therapieën en technieken die je zouden kunnen ondersteunen, en vind je in het boek veel journalvragen die je helpen reflecteren. Het is dus erg praktisch.

In het boek wordt onder meer uitgelegd over wat kindertijd trauma is en waar je het aan kunt herkennen. Ook worden drie kernsymptomen van kindertijd trauma benoemd en uitgelegd, waar ik zelf veel herkenning uit heb kunnen halen. Met als één van die symptomen natuurlijk het ontregelde zenuwstelsel. Ik denk dat dit een ontzettend belangrijk thema is wat nu gelukkig steeds meer aandacht krijgt.

Ik zou het boek zeker aanraden aan mensen die zich herkennen in trauma symptomen en/of specifiek de diagnose C-PTSS. Daarnaast denk ik dat het voor mensen die met mensen werken (therapeuten, psychologen, coaches, etc.) ook een heel waardevol boek is.